Αγάπη πέρα από την αιωνιότητα (vid)
ΣΧΕΣΕΙΣ
Posted by Youmagazine Staff
Πολλοί άνθρωποι που έχουν χηρέψει, βλέπουν τις χαμένες αγάπες τους. Είναι αυτό απόδειξη της μετά θάνατον ζωής;
Η Ντέμι Μουρ και ο Πάτρικ Σουέιζι σε μια σκηνή από την ταινία Ghost (Αόρατος εραστής, 1990). Πηγή: Supplied
v
Η ΤΑΙΝΙΑ “Ghost” (Αόρατος εραστής) αφηγείται την ιστορία του Σαμ και της Μόλι, ενός ερωτευμένου ζευγαριού, που επιστρέφοντας στο καινούριο τους σπίτι μετά από μια βόλτα δέχονται επίθεση από έναν κλέφτη και ο Σαμ δολοφονείται. Ο Σαμ παγιδεύεται στη γη ως φάντασμα και συνειδητοποιεί ότι ο θάνατός του δεν ήταν ατύχημα. Πρέπει να προειδοποιήσει τη Μόλι για τον κίνδυνο τον οποίο διατρέχει. Μόνο που ως φάντασμα δεν μπορεί να τον δει ή να τον ακούσει κανείς ζωντανός και έτσι προσπαθεί να επικοινωνήσει με τη Μόλι μέσω της Μέι Μπράουν, ενός μέντιουμ.
Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Πάτρικ Σουέιζι, Ντέμι Μουρ και Γούπι Γκόλντμπεργκ, αποτέλεσε τεράστια καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία, και έγινε αρχετυπική όσον αφορά την αγάπη που εκτείνεται πέρα από την αιωνιότητα. Έχει όμως κάποια ρεαλιστική βάση, ή μήπως περιγράφει απλώς μια ανθρώπινη, αλλά ανέφικτη επιθυμία;
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Μιλάνου πραγματοποίησαν, σε συνεργασία με συναδέλφους τους άλλων χωρών, μια έρευνα σχετικά με εκείνους που έχασαν το αγαπημένο τους πρόσωπο. Πρόκειται για χήρους και χήρες που βρίσκονται σε περίοδο πένθους και στην επιστημονική μελέτη αναφέρονται ως «πενθούντα άτομα χωρίς ιστορικό ψυχικής διαταραχής».
ν
Η περίφημη σκηνή με το αιθερικό φιλί της Ντέμι Μουρ με τον νεκρό φίλο της. Πηγή: Supplied
v
Σύμφωνα με τη μελέτη, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πενθούντων που ισχυρίζεται ότι βλέπει ή μπορεί με κάποιο τρόπο και επικοινωνεί με το αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε. Η έρευνα έγινε στην αγγλική γλώσσα και ανάλογα με το δείγμα που εξεταζόταν, τα ποσοστά κυμαίνονταν από 30% έως 60%. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό, που κάνει τα ψυχικά αυτά φαινόμενα αληθοφανή.
Η ψυχολόγος Jacqueline Hayes, από το Πανεπιστήμιο του Roehampton, που συμμετείχε στην έρευνα, δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα The Sun, ότι μίλησε με εκατοντάδες ανθρώπους που έχουν χάσει συζύγους, γονείς, παιδιά, αδέλφια και φίλους.
«Πολλοί μου είπαν ότι είχαν επικοινωνία με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αναφέροντας οράματα, φωνές, οπτικά ερεθίσματα και μυρωδιές, καθώς και κάτι που αποκαλούν “αίσθηση της παρουσίας τους” που δεν σχετίζεται όμως με κάποια από τις πέντε αισθήσεις».
ν
Σκηνή από την βρετανική ταινία “Truly, Madly, Deeply”, με τον Άλαν Ρίκμαν και την Τζιούλιετ Στήβενσον (1991). Η Νίνα νιώθει άφατη θλίψη από το θάνατο του φίλου της Τζέιμι, ενός τσελίστα, όταν ξαφνικά αυτός επιστρέφει κοντά της από τον άλλο κόσμο. Πηγή: Supplied
v
«Όλα όσα συμβαίνουν σε αυτούς είναι ακούσια», σχολιάζει η δρ. Hayes, «και όχι επειδή κάποιος σκόπιμα θυμάται το νεκρό πρόσωπο».
Θα μπορούσαν αυτές οι μαρτυρίες να αποτελούν απόδειξη μιας μετά θάνατον ύπαρξης, μιας ζωής στον επέκεινα;
«Είναι σημαντικό για τους πενθούντες να συνεχίσουν κάποια πτυχή της σχέσης τους με το πρόσωπο με το οποίο είχαν στενή σχέση, και μετά το θάνατο εκείνου», λέει η δρ. Hayes. «Γι’ αυτό και μερικές φορές μεγεθύνουν αυτή τη σχέση. Για παράδειγμα, κάποιος που είχε μια προβληματική σχέση με ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο, ή μια σχέση που είχε άδοξο τέλος, είναι φυσικό να θέλει να την αποκαταστήσει. Έτσι, έχει οράματα ή κάποιου άλλου είδους “επικοινωνία” με το νεκρό ή τη νεκρή, προκειμένου να επουλώσει παλιές πληγές. Και θα συνεχίσει να τον ή την “βλέπει” για μεγάλο χρονικό διάστημα, έως ότου επέλθει ίαση των τραυμάτων και μετασχηματισμός. Γι’ αυτό και αποκαλώ τις εμπειρίες αυτού του τύπου “εμπειρίες της συνεχιζόμενης παρουσίας” (experiences of continued presence ή ECPs)».
Έτσι, μπορούμε να δούμε κάποιον ή να τον ακούσουμε και να τον αισθανθούμε κοντά μας, επειδή θέλουμε να απολογηθούμε για την συμπεριφορά μας και να του ζητήσουμε συγγνώμη, και άλλες φορές για να εκφράσουμε τη θλίψη μας για την απώλειά του με επώδυνο τρόπο, λέει η δρ. Hayes.
«Δεν ξέρω αν αυτό είναι απόδειξη για τη μετά θάνατον ζωή. Είναι όμως απόλυτα φυσικό να θέλουμε να αλληλεπιδράσουμε με ένα αγαπημένο πρόσωπο μετά το θάνατό του. Στην πραγματικότητα θα ήταν πολύ περίεργο αν τέτοιες αλληλεπιδράσεις, που μέχρι χθες αποτελούσαν μέρος της καθημερινής μας ζωής, ξαφνικά σταματούσαν».
Δεν αποκλείεται, όμως, στο βαθμό που αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο του βαθύτερου εαυτού μας, το νεκρό πρόσωπο να αποτελεί ένα είδος πνευματικού οδηγού, που μπορεί να μας βοηθήσει στις περιπτώσεις που το έχουμε ανάγκη.
Για παράδειγμα, ένας Έλληνας επιχειρηματίας στη δεκαετία του ’80, δίσταζε να επενδύσει σε ένα σχέδιο, έως ότου του εμφανίστηκε η νεκρή γυναίκα του και τον προέτρεψε να προχωρήσει, λέγοντάς του ότι θα τον βοηθούσε από εκεί όπου βρισκόταν. Και πράγματι, το οικονομικό εγχείρημα είχε επιτυχία.
v
Savage Garden – Truly Madly Deeply
v
ν
