Η Μεγάλη Μυστηριακή Σχολή της Γης

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  1/2

Από τον Ανδρέα Τσάκαλη
ν

Η αναζήτηση μιας Μυστηριακής Σχολής έχει οδηγήσει κατά καιρούς πολλούς ανθρώπους του πνεύματος σε άκαρπες έρευνες για τον εντοπισμό της. Υπάρχει, ωστόσο, ένας σύγχρονος αναζητητής που ανακάλυψε την πιο σημαντική σχολή του πλανήτη μας: την καθημερινή ζωή που ζούμε.

ΥΠΑΡΧΕΙ μια ιδέα που πάντα γοήτευε όσους ασχολούνται με τον εσωτερισμό. Σε πολλά αρχαία, αλλά και σε αρκετά σύγχρονα κείμενα, συναντά κανείς περιγραφές κάποιων ιδιαίτερων σχολών, προσιτών μόνο στους φωτισμένους, που βρίσκονται κρυμμένες σε απόμακρες τοποθεσίες ή στις κορυφές δύσβατων βουνών. Εκεί λέγεται πως ζουν οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι – φωτισμένοι άνθρωποι που έχουν τελειοποιήσει τον χαρακτήρα τους και κατέχουν εξαιρετικές και ασυνήθιστες γνώσεις.

Το όλο θέμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη γοητεία από το γεγονός ότι στα κείμενα αυτά αναφέρεται πως κανείς δεν γίνεται δεκτός με δική του αίτηση. Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να χειριστεί τις προκλήσεις της ζωής του με σωστό και άψογο τρόπο, ώστε να ανακαλυφτεί και να προσκληθεί από κάποιον από τους Διδασκάλους. Από τη στιγμή που θα γίνει δεκτός, του παρουσιάζεται η ευκαιρία να εξελιχθεί με ταχύτατο ρυθμό. Αυτό καθίσταται δυνατό τόσο από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των μαθημάτων όσο και από τον ασυνήθιστο τρόπο με τον οποίο διδάσκονται.
v

Οι αρχαίες σχολές

Αλλά ποια είναι αυτή η σχολή; Ήδη από την εποχή του Πυθαγόρα έχουμε τις πρώτες αναφορές για την ύπαρξη Μυστηριακών Σχολών, στις οποίες οι παρεχόμενες πληροφορίες και τεχνικές έφερναν τον σπουδαστή σε επαφή με την ολότητα του εαυτού του αλλά και του κόσμου. Όπως βλέπουμε από τόσους και τόσους φιλοσόφους, του παρείχαν τη δυνατότητα να σχηματίσει μια κοσμοθεωρία εξαιρετικού κάλλους και ομορφιάς, από την οποία εμποτιζόταν ολόκληρη η πολιτεία. Πολλοί από τους μαθητές της Σχολής έγιναν αναμορφωτές της ανθρωπότητας, χρησιμοποιώντας τμήματα της διδασκαλίας στο εκπολιτιστικό, νομοθετικό ή επιστημονικό έργο τους.

Μια από τις πιο φημισμένες σχολές λέγεται ότι ήταν η Σχολή της Αιγύπτου, στη Σάιδα, την οποία επισκέφθηκαν ο Πυθαγόρας, ο Σόλωνας, ο Ηρόδοτος και άλλοι σοφοί.

Ανάλογες σχολές ή παραρτήματα εμφανίστηκαν και στην Ελλάδα, με πιο διάσημη το περίφημο Ομακοείον που ίδρυσε στον Κρότωνα ο Πυθαγόρας. Αυτή η μαθηματική σχολή υπήρξε σημαντική όχι μόνο για τη μετέπειτα πορεία της ελληνικής σκέψης, αλλά και για ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό.
v

Ο λαβύρινθος των Μυστηρίων

Αργότερα, όταν η Αλεξάνδρεια άρχισε να διαπρέπει ως παγκόσμιο κέντρο των γραμμάτων και των επιστημών, η Σχολή πήρε εξωτερική μορφή και είναι αυτή που έμεινε γνωστή μέχρι σήμερα με την ονομασία «Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας». Στην Αλεξάνδρεια ιδρύθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο, γνωστό ως Μουσείο. Ιδρυτές ήταν ο Δημήτριος Φαληρεύς, οι ζωγράφοι Απελλής και Αντίφιλος, οι γιατροί Ερασίστρατος και Ηρόφιλος και ο «πατέρας» της Γεωμετρίας, Ευκλείδης, ο οποίος ίδρυσε και το πρώτο Πολυτεχνείο. Στην πόλη αυτή άκμασαν στη συνέχεια πνευματικοί γίγαντες, όπως ο Αμμώνιος Σακκάς, ο ιδρυτής του νεοπλατωνισμού, και ο «πατέρας της άλγεβρας» Διόφαντος. Η τελευταία αναλαμπή ήταν η ωραία φιλόσοφος και μαθηματικός Υπατία, η οποία λιθοβολήθηκε από τον χριστιανικό όχλο το 415. Έκτοτε το σκοτάδι της άγνοιας και της πλάνης κάλυψε τη γη.

Στα διαστήματα που η Σχολή είχε εξωτερική έκφραση (Πυθαγόρεια Σχολή, Πλατωνική Ακαδημία, Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας) παρατηρούμε ότι η εσωτερική διδασκαλία σχετιζόταν με τα μαθηματικά και τις συναφείς με αυτά επιστήμες, όπως η Αστρονομία. Αυτό γινόταν επειδή στο σύμπαν υπάρχει ένας κώδικας, σύμφωνα με τον οποίο γίνονται τα πάντα. O κώδικας αυτός είναι κρυμμένος. Για να τον μάθει ο άνθρωπος και να εναρμονιστεί μαζί του, να δρα δηλαδή όπως ο κώδικας, πρέπει να είναι ικανός να μετατοπίζει την συνείδησή του από το μικρό στο μεγάλο, από το κατώτερο στο ανώτερο, από τον περιορισμένο εαυτό του στο σύμπαν.

Και ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί η μετατόπιση της συνείδησης είναι μέσω της γνώσης των μαθηματικών. Αν αυτό είναι δύσκολο για κάποιον, τότε ο αμέσως καλύτερος τρόπος είναι να μάθει να ζει σύμφωνα με ορισμένες αξίες, με ορισμένες βασικές αξίες που έχουν χαθεί. Και οι αληθινές αξίες της ζωής, έλεγε ο Πυθαγόρας στους μαθητές του, είναι αυτές που προστατεύουν τον άνθρωπο απ’ όλα όσα τον υποβιβάζουν.
v

Αφανής εκδήλωση

Η αληθινή γνώση είναι κρυμμένη. Και είναι κρυμμένη επειδή ο άνθρωπος δεν είναι καθαρός, αλλά αναμεμειγμένος με υλικά στοιχεία. Έχει προσμίξεις που τον εμποδίζουν να φτάσει στο καθαρό στοιχείο. Και κανείς δεν μπορεί να πάρει κάτι που δεν το αξίζει.

Ωστόσο, στο διάβα των αιώνων, δεν ήταν λίγοι οι τολμηροί που προσπάθησαν να φτάσουν στην κρυμμένη γνώση. Από τον Απολλώνιο Τυανέα, τον νεοπυθαγόρειο φιλόσοφο, μάγο και θεουργό του 1ου αι. π.Χ. έως τον Γεώργιο Γκουρτζίεφ, τον ελληνοαρμένιο δάσκαλο του 20ου αιώνα, και από την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, τον Νικολάι και την Έλενα Ραίριχ έως την Αλεξάνδρα Ντέιβιντ-Νηλ πολλοί ήταν εκείνοι που αφιέρωσαν τη ζωή τους σε αέναες περιπλανήσεις, ψάχνοντας να βρουν τρόπο να έρθουν σε επαφή με τη μυστική Αδελφότητα των Δασκάλων.

Η παράδοση τέτοιων μακροχρόνιων ταξιδιών, γεμάτα κινδύνους, απρόσμενα γεγονότα και ανεξήγητα περιστατικά, συνεχίστηκε και στα μετέπειτα χρόνια από μερικούς ασυνήθιστους ανθρώπους, όπως ο Κάρλος Καστανέντα, ο φυσικός Φρεντ Άλαν Γουλφ και ο Λάμα Αναγκαρίκα Γκοβίντα, συγγραφέας του βιβλίου Ο δρόμος των λευκών νεφών.

Όμως, πού βρίσκεται σήμερα η περίφημη Μυστηριακή Σχολή; Σαν φάντασμα, ο θρύλος τη μετακινεί, από τα Ουράλια έως την Έρημο Γκόμπι και από τον Καύκασο έως τα Ιμαλάια, σε όλο το εύρος της Κεντρικής Ασίας.

Παρόμοιο θρύλοι, όμως, υπάρχουν και στη Δύση. Η Πολωνία, η Ιταλία, η Ελβετία και η Ολλανδία έχουν παραδόσεις που μιλούν για μια υπόγεια Άγια Πολιτεία. Αλλά και από την αντίπερα όχθη του ωκεανού, μια όμοια παράδοση μιλάει για τους πνευματικούς θησαυρούς του Μεξικού, των Άνδεων και του Αμαζονίου. Τελικά, αν και η σχολή αυτή φαίνεται να υπάρχει παντού και πουθενά, πάντοτε και ποτέ, το στοιχείο αυτό, όπως θα δούμε παρακάτω, είναι ένα χαρακτηριστικό που σχετίζεται με την ίδια την ανθρώπινη εξέλιξη.
v

Η προπαρασκευαστική τάξη

Αν στα αρχαία χρόνια η Μυστηριακή Σχολή είχε συγκεκριμένη εξωτερική εκδήλωση, όπως για παράδειγμα στην Αίγυπτο, η Ελλάδα αποτελούσε την προπαρασκευαστική τάξη για τις προχωρημένες σπουδές. Με τον καιρό, όμως, και καθώς άρχισε η ανθρωπότητα να ξεπέφτει και από αδαμάντινη κατέληξε να γίνει σιδηρά, η γνώση άρχισε και αυτή να μετακινείται σε πιο απρόσιτους χώρους, έως ότου σήμερα έχει καταστεί πλέον απρόσιτη. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί στον ανθρώπινο παράγοντα. Οι άνθρωποι, έλεγε ο Πλάτωνας χαριτολογώντας, δεν είναι τίποτε άλλο από κούκλες στα χέρια των θεών. Σε αντίθεση με αυτή τη νηφάλια σκέψη, που αποτελεί την απαρχή της ταπεινότητας, ο άνθρωπος είναι τόσο υπερφίαλος και αλαζονικός που θεωρεί τον εαυτό του το κέντρο του σύμπαντος. Αυτό μπορεί να είναι ίσως χρήσιμο σε κάποια φάση της εξελικτικής πορείας, όταν όμως συνεχίζεται για πολύ, τότε ο άνθρωπος μετατρέπεται, όπως λέει ο Παύλος, σε «κύμβαλον αλαλάζον». Και απέχει πολύ από την αληθινή πνευματική αναζήτηση, χαρακτηριστικό της οποίας αποτελεί η ταπεινότητα – όχι η υποκριτική των θρησκειών, αλλά εκείνη που απορρέει από το «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα» του Σωκράτη.

Μέχρι, λοιπόν, να αποβάλλει κανείς την πλάνη ότι γνωρίζει τα πάντα και να απαλλαγεί από τις πολλές αδυναμίες και πτώσεις του εαυτού του, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει δεκτός στη Μυστηριακή Σχολή. Αλλά ακόμη κι όταν κινήσει το ενδιαφέρον, σίγουρα ο δρόμος που θα του υποδειχτεί θα είναι απρόσμενος. Πριν ενταχθεί στο σώμα των μαθητών, πρέπει να φοιτήσει στην προπαρασκευαστική τάξη που δεν είναι άλλη από την καθημερινή ζωή. Ένας κανόνας λέει ότι αυτός που επιλέγεται, αξιολογείται όχι από το ποιος είναι ή από πού κατάγεται, αλλά από το πόσο επωφελής έχει υπάρξει για τους συνανθρώπους του.

Γιατί, αν θέλεις να υπηρετήσεις την ανθρωπότητα, ή έναν ανώτερο σκοπό, πρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου.

Λέγεται ότι στο προπαρασκευαστικό αυτό διάστημα, ο διδάσκαλος φτιάχνει ένα ενεργειακό ομοίωμα του υποψηφίου, μέσω του οποίου παρακολουθεί την πρόοδό του. Φαίνεται κάπως απίστευτο, αλλά η ιστορία του Πολ Σόλομον που παραθέτουμε στη συνέχεια αποτελεί μια επιβεβαίωση για την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού.

Ο Αμερικανός αυτός ερευνητής θεωρείται, σύμφωνα με τη Wikipedia, εφάμιλλος του Έντγκαρ Κέισι. Επισκέφθηκε πολλές χώρες της Ασίας και της Ευρώπης μιλώντας για την «σκοτεινή νύχτα της ψυχής», καθώς και για τη μυστικιστική εμπειρία που είχε και η οποία τον έβγαλε από το εσωτερικό αδιέξοδο, δίνοντας νέα κατεύθυνση στη ζωή του. Αλλά κι εμείς πόσες φορές δεν έχουμε ευχηθεί για μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μας;

Στο απόσπασμα που ακολουθεί, δείτε πώς περιγράφει ο ίδιος την επαφή του με την περίφημη Μυστηριακή Σχολή της Γης.

Μέρος β΄: Η αφήγηση ενός σύγχρονου αναζητητή >

1 2