Οι λόγοι που αισθανόμαστε χαμένοι στη ζωή
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Από τον Αντώνη Κυριαζή
ν
«Αν νιώθετε χαμένοι, απογοητευμένοι και αδύναμοι είναι γιατί έχετε ξεχάσει τον εαυτό σας. Όταν τον θυμηθείτε και επανασυνδεθείτε μαζί του, θα ανακαλύψετε πως είστε σαν ένας λωτός σε πλήρη άνθηση, ακόμη και μέσα σε μια λασπώδη λίμνη, όμορφοι και δυνατοί».
– Μασάρου Εμότο
v
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ αποτυχίες, αλλά και οι μεγαλύτερες τραγωδίες στη ζωή, οφείλονται απλά στο γεγονός πως όσο μεγαλώνουμε σε ηλικία τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε ποιοι είμαστε, πού πηγαίνουμε και αν υπάρχει κάποιος σκοπός ή νόημα στη ζωή μας.
Όταν είμαστε παιδιά και νέοι, είμαστε εκ φύσεως ευθυγραμμισμένοι με τον εσωτερικό εαυτό, είμαστε μαζί του ένα. Όμως, επειδή ο νους δεν είναι ακόμη συγκροτημένος, δεν μπορούμε να κάνουμε μόνιμη αυτή την ευθυγράμμιση. Μεγαλώνοντας αρχίζουμε και απομακρυνόμαστε, καθώς αναπτύσσουμε πολλά ενδιαφέροντα που μας τραβούν την προσοχή. Αφοσιωνόμαστε στις σπουδές, τη δουλειά, την καριέρα και φυσικά στην οικογένεια που δημιουργούμε. Η οικογένεια και τα παιδιά κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται ολοκληρωμένοι. Τους περισσότερους. Κάποιοι όμως συνεχίζουν να αισθάνονται μέσα τους ένα κενό –το κενό του απόντος εαυτού– το οποίο προσπαθούν να καλύψουν με άλλους τρόπους – την πολυπραγμοσύνη, τα ναρκωτικά, τον πλούτο, τις διάφορες ερωτικές περιπέτειες, την κατάκτηση της εξουσίας. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η απογοήτευση. Και το κενό, η αδειοσύνη μέσα τους, συνεχίζει να υπάρχει.
Αν δείτε κάποιον να σας κοιτάζει μ’ εκείνο το γεμάτο θλίψη βλέμμα που έχουν τα μάτια των ζώων, που δεν ξέρουμε, όπως έλεγε ο Γιουνγκ, αν αυτή η θλίψη έχει σχέση με την ψυχή του ζώου ή αν είναι ένα σπαραχτικό μήνυμα από εκείνη την ύπαρξη που είναι ακόμα βυθισμένη στην ασυνειδητότητα, να ξέρετε ότι έχετε απέναντί σας κάποιον που έχει χάσει το δρόμο του.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, οι συνηθέστεροι λόγοι για τους οποίους κάποιος αισθάνεται χαμένος στη ζωή, είναι οι εξής:
v
Έχει χάσει τη σύνδεση με την καρδιά και την ψυχή του
Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους κάποιος αισθάνεται απόλυτα και ολοκληρωτικά χαμένος, δίχως όραμα και κατεύθυνση, είναι επειδή έχει αποσυνδεθεί από την καρδιά και την ψυχή του. Αυτό οφείλεται πιθανά στο γεγονός ότι έχει γίνει πολύ ορθολογιστής, κυνικός ή ιδιοτελής σε βαθμό που δεν μπορεί πλέον να ακούσει τις φωνές της καρδιάς τους, ούτε μπορεί να συνδεθεί με τη σοφία της ψυχής του.
Για να ακούσουμε τους ψιθύρους της αλήθειας μέσα στις φωνές και τους αλαλαγμούς της καθημερινότητας, πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί, κλείνοντας τ’ αφτιά μας στις κάθε λογής σειρήνες, αφουγκραζόμενοι τους χτύπους της καρδιάς μας. Ποια όνειρα είχαμε όταν ήμασταν νέοι, όνειρα που ξεχάσαμε ή προδώσαμε;
v
Ζει με βάση αυτό που πιστεύουν οι άλλοι ότι είναι σωστό
Σε μια κοινωνία βασιλεύει η συλλογικότητα και επικρατεί αυτό που πιστεύουν οι πολλοί ότι είναι σωστό. Είναι εύκολο, λοιπόν, να ξεστρατίσει κάποιος από τον δικό του ατομικό δρόμο, ακολουθώντας τις γνώμες και τις απόψεις των άλλων – ακόμη κι αν αυτοί οι άλλοι είναι κοντινά του πρόσωπα.
Αυτές οι γνώμες και οι απόψεις, που αποτελούν το κυρίαρχο ιδεολόγημα σε μια κοινωνία τη δεδομένη εποχή, είναι συμπύκνωμα των πεποιθήσεων και των ιδεών που μεταφέρονται από τους γονείς και τα άλλα μέλη της οικογένειας στα παιδιά, από τους δασκάλους στους μαθητές, από τους φίλους και την κοινωνία, και γενικά από καθέναν που αλληλεπιδρά μαζί μας. Χρειάζεται σθένος για να αμφισβητήσει κάποιος την αυθεντία αυτών των συλλογικών πεποιθήσεων, κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών, που κάνουν κάποιον να χάσει τη μοναδικότητά του και να γίνει μαζάνθρωπος.
Μην ακολουθείτε τους άλλους. Δεν μπορούν να σας πουν ποιος είναι ο δρόμος σας στη ζωή. Αυτό θα το βρείτε εσείς μόνοι σας.
Μην πιστεύετε σε κάτι μόνο και μόνο επειδή το ακούτε∙ μην αποδέχεστε μια φήμη απλώς και μόνο επειδή την πιστεύουν πολλοί∙ μην δέχεστε κάτι μόνο και μόνο επειδή το είδατε κάπου γραμμένο∙ μη δίνετε πίστη σε ό,τι λένε οι μεγαλύτεροι, οι δάσκαλοι, οι εκπρόσωποι πολιτικών, θρησκευτικών, επαγγελματικών και οικονομικών συμφερόντων, παρά μόνο ύστερα από ενδελεχή παρατήρηση και ανάλυση, εφόσον διαπιστώσετε ότι συμφωνεί με τη λογική, ότι είναι ευνοϊκό για εσάς, ότι σας κάνει καλό και δεν σας υποβιβάζει. Μόνο τότε.
v
Εκτιμά τις απόψεις των άλλων περισσότερο από τις δικές του
Καθένας έχει έναν οδηγό μέσα του, έναν σύμβουλο που εκτός από σοφός είναι και έμπιστος. Φαίνεται ωστόσο πως προτιμάμε να ακούμε τις γνώμες των άλλων και όχι τη συμβουλή του εσωτερικού μας καθοδηγητή ή τη διαίσθησή μας. Ιδιαίτερα το κάνουν αυτό τα άτομα που δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Αν ωστόσο αποτύχουν, επειδή ακολούθησαν τη συμβουλή κάποιου άλλου, δεν θα πρέπει να ζητήσουν τα ρέστα από αυτόν αλλά από τον εαυτό τους.
«Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος», έλεγε ο Στηβ Τζομπς, «γι’ αυτό μην τον σπαταλάτε ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου. Μην παγιδεύεστε στο κυρίαρχο δόγμα – που σημαίνει να ζεις με το αποτέλεσμα της σκέψης άλλων ανθρώπων. Μην αφήνετε το θόρυβο των απόψεων των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή. Και το πιο σημαντικό: να έχετε το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας. Φαίνεται να γνωρίζουν, κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο, τι πραγματικά πρέπει να γίνει. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα».
v
Έχει αδρανοποιηθεί από το φόβο
Εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που η καρδιά του είναι κλειστή κι ο φόβος φαίνεται να διέπει κάθε τομέα της ζωής του. Πράγματι, ο φόβος φαίνεται να είναι παρών στο μυαλό και στην καρδιά των περισσοτέρων ανθρώπων, στα σπίτια τους, στη δουλειά τους, στις αποφάσεις που παίρνουν, στις σχέσεις που κάνουν. Ζουν σε μια μόνιμη κατάσταση φόβου, και δεδομένου ότι η αγάπη δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτη, νιώθουν χαμένοι, αποπροσανατολισμένοι, αποκομμένοι και πολύ δυστυχισμένοι.
Ο φόβος όχι μόνο μας καθηλώνει, αλλά καταπίνει μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς μας. Ποιο πράγμα φοβάστε; Αφήστε το να εκδηλωθεί! Δεχτείτε την πρόκληση να αναμετρηθείτε μαζί του και τότε –ως εκ θαύματος– θα σβήσει και θα εξαφανιστεί.
Ταιριάζουν εδώ τα λόγια του Τζον Λένον: «Υπάρχουν δύο βασικές δυνάμεις στη ζωή: ο φόβος και η αγάπη. Όταν φοβόμαστε, γυρίζουμε πίσω. Όταν αγαπάμε, ανοιγόμαστε σε όλα αυτά που έχει να προσφέρει η ζωή – πάθος, ενθουσιασμό, αποδοχή. Πρέπει πρώτα να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, σε όλο του το μεγαλείο, με όλες τις ατέλειές του. Αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δεν θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε πλήρως την ικανότητά μας να αγαπάμε τους άλλους ή τις δυνατότητές μας στη δημιουργία. Η εξέλιξη και η ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου στηρίζονται στην αφοβία και στα οράματα των ανοιχτόκαρδων ανθρώπων που αγκαλιάζουν τη ζωή».
v
Έχει λάθος εικόνα του εαυτού του
Οι άνθρωποι που αισθάνονται χαμένοι στη ζωή τείνουν να έχουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού. Πιστεύουν δηλαδή πως ο εαυτός τους είναι αυτό που νομίζουν ότι είναι οι ίδιοι, ή αυτό που γράφει η ταυτότητά τους. Όμως ο εσωτερικός εαυτός είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Είναι ο ίδιος ο δημιουργός. Όταν πέφτει η νύχτα, τα πάντα αποκτούν μια νότα βαθιάς συντριβής και κάθε ψυχή κατακλύζεται από έναν ανέκφραστο πόθο για το φως. Κάτω από το φως της ψυχής βλέπει κανείς πόσο όμορφος είναι, πόσο δυνατός, πόσο τέλειος! Και όμως! Δεν μπορεί να αντέξει αυτή την τελειότητα! Δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτό είναι αλήθεια! Κι έτσι γυρίζει πίσω, στο σκοτάδι. Σέρνεται στην τρύπα του, σαν ταπεινό σκουλήκι. Νιώθει καλύτερα έτσι. Γιατί το όραμά του για την πραγματικότητα είναι σκοτεινό και παραμορφωμένο.
Όπως είπε κάποτε ο Άγγλος ποιητής Μάθιου Άρνολντ: «Προσπάθησε να είσαι ο εαυτός σου∙ να ξέρεις ότι αυτός που βρίσκει τον εαυτό του, χάνει τη δυστυχία του».
v
Περιβάλλεται από ανθρώπους που τον σύρουν προς τα κάτω
Μια από τις δοκιμασίες στις οποίες μας υποβάλλει η ζωή, προκειμένου να μετρήσει το βαθμό της εξέλιξής μας, είναι η πρόκληση να κάνουμε κάτι επιλήψιμο ή ατιμωτικό, κάτι που θα υποβιβάσει την προσωπικότητά μας. Έτσι –και πολλές φορές χωρίς να το θέλουμε– βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δίλημμα: να επιλέξουμε αν θα πάρουμε το δρόμο της κακίας ή της αρετής. Το δρόμο των πολλών ή το δρόμο του αγνού, αληθινού εαυτού. Η επιλογή αυτή θα καθορίσει και την εξέλιξή μας.
Η επιλογή ανήκει στον άνθρωπο, όχι λιγότερο ρόλο όμως παίζει και το περιβάλλον. Μετρήστε τους φίλους γύρω σας: πόσοι από αυτούς είναι μίζεροι, μικρόψυχοι, αρπακτικά ή απατεώνες, άνθρωποι που συνεχώς κλαψουρίζουν, ενώ απ’ την άλλη μεριά στάζουν χολή και φθόνο; Μετρήστε τους και δείτε πόσο συχνά κατηγορούν, επικρίνουν, κουτσομπολεύουν και διαμαρτύρονται για τους πάντες και τα πάντα;
Τέτοιοι φίλοι δηλητηριάζουν το μυαλό, την καρδιά και τη ζωή σας με τους φόβους, τις αμφιβολίες και την αρνητικότητά τους.
Γενικά οι άνθρωποι έχουν την τάση να είναι γενναιόδωροι όταν μοιράζονται τις ανοησίες, τις φοβίες και την άγνοιά τους. Γι’ αυτό καλό είναι να κάνει κάποιος φίλους με βαθύτερο περιεχόμενο από το κουτσομπολιό και το ποτό. Κάντε φίλους με τους οποίους θα μπορείτε να φάτε μαζί, να κλάψετε μαζί, φίλους που θα υποστηρίζουν τους στόχους σας, που θα πιστεύουν σ’ εσάς. Επίσης να είστε προσεκτικοί με τι ταΐζετε τα μάτια, τ’ αυτιά, το μυαλό και την ψυχή σας. Όταν το καύσιμο είναι θετικό, τότε θα σας ωθήσει σε θετική δράση.
v
Δέχεται κάθε τοξική σκέψη που περνάει από το μυαλό του
Ένας από τους λόγους που κάποιος χάνει το δρόμο του είναι επειδή δέχεται ως σωστή κάθε τοξική σκέψη που περνάει από το μυαλό του, χωρίς να την υποβάλλει στη βάσανο της λογικής.
Ο Έκχαρτ Τόλε το έχει θέσει πολύ όμορφα: «Το μυαλό είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο, όταν χρησιμοποιείται σωστά. Όταν όμως χρησιμοποιείται κακώς, τότε γίνεται πολύ καταστροφικό. Για να το θέσω πιο σωστά, αυτό συμβαίνει όχι επειδή χρησιμοποιείτε το μυαλό σας λανθασμένα, αλλά επειδή δεν το χρησιμοποιείτε καθόλου. Αντίθετα, αυτό είναι που σας χρησιμοποιεί. Όλα τα πράγματα που έχουν πραγματικά σημασία –η ομορφιά, η αγάπη, η δημιουργικότητα, η χαρά, η εσωτερική γαλήνη– προκύπτουν από κάτι που είναι πέρα από το μυαλό…»
Μην αφήνετε το μυαλό σας να κάνει αρνητικές σκέψεις. Μόλις το «συλλάβετε» να τις κάνει, απασχολήστε την προσοχή σας με κάτι άλλο, ελπιδοφόρο και θετικό, ακόμη και με κάτι αστείο. Μην αφήσετε να αλωθεί η συνείδησή σας από τη μαυρίλα και τις απογοητεύσεις του μυαλού. Σκεφτείτε κάτι γαλήνιο, όμορφο και συναρπαστικό.
v
Πιστεύει ότι η λογική είναι πιο σημαντική από τη φαντασία
Εδώ ισχύει αυτό που ειπώθηκε πιο πάνω – η λογική είναι επιβοηθητική όταν χρησιμοποιείται σωστά. Όμως, η φαντασία και η ονειροπόληση είναι εξίσου σημαντικές, ίσως σημαντικότερες.
Πράγματι, αυτοί που χρησιμοποιούν κατά κόρον τη λογική είναι αυτοί που στερούνται φαντασίας. Ποιοι είναι αυτοί; Οι στενόμυαλοι και μικρόψυχοι άνθρωποι. Οι δικτάτορες και οι τυραννίσκοι. Αυτοί που ζουν με τις νόρμες των άλλων. Οι αποστεωμένοι και στερημένοι από τους χυμούς της ζωής. Εκείνοι που μετράνε τα λεφτά τους, οι μίζεροι και φιλάργυροι. Συνεχώς επιδιώκουν να δώσουν λογικές εξηγήσεις, για τον εαυτό τους και τους άλλους, χωρίς να έχουν καμιά γνώση για τον εαυτό τους και τους άλλους.
Όπως είπε ο Αϊνστάιν: «Η λογική είναι περιορισμένη, ενώ η φαντασία αγκαλιάζει το Σύμπαν».
v
Έχει κολλήσει στο παρελθόν
Η ζωή δεν είναι πάντοτε όμορφη και σε πολλούς έχουν συμβεί άσχημα πράγματα. Ο έξυπνος όμως άνθρωπος σβήνει από τον μαυροπίνακα της ζωής του τα άσχημα πράγματα, ωσάν να μην συνέβησαν ποτέ, και θυμάται μόνο τα καλά. Αντίθετα, οι χαμένοι στη ζωή άνθρωποι έχουν κολλήσει σε κάποιο περιστατικό της ζωής τους, π.χ. σε έναν χωρισμό, σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα κτλ. Αυτό που συνέβη ίσως να ήταν άσχημο και να τους πλήγωσε βαθιά, όμως με το να το αναμασούν συνέχεια, δεν αφήνουν την πληγή μέσα τους να γιατρευτεί.
Όπως έχει πει ο Μεξικανός συγγραφέας Ντομένικο Εστράντα: «Φέρε στην επιφάνεια το παρελθόν σου μόνο αν είναι να χτίσεις πάνω σ’ αυτό».
v
Θέλει να ελέγχει τα πάντα
Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η ζωή είναι μια φυσική ροή, όπως ένας κοσμικός ποταμός, που έχει το δικό της σχέδιο και τη δική της σοφία. Ο σωστός άνθρωπος εμπιστεύεται τις δυνάμεις της ζωής, συμμαχώντας μαζί τους. Ο μεμψίμοιρος και φοβισμένος προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα και φυσικά δεν μπορεί. Προσπαθώντας να ελέγξει τα πάντα και τους πάντες –π.χ. τα αγαπημένα του πρόσωπα– χάνει κάθε έλεγχο, αποσυνδέεται από την καρδιά και την ψυχή του, γίνεται ανισόρροπος, και κάθε μέρα που περνά τα έχει όλο και περισσότερο χαμένα.
Είναι πράγματι καταγέλαστο κάποιος που δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του να θέλει να ελέγχει τα πάντα γύρω του, ακόμη και το ίδιο το σύμπαν!
v
Επίλογος
Είναι φυσικό να νιώθουμε κατά καιρούς ότι έχουμε χάσει το στόχο μας ή ότι ξεστρατίσαμε από τον δρόμο μας. Είναι κι αυτό μέρος της μεγάλης οδύσσειας που λέγεται ζωή. Όλα είναι μέρος του ταξιδιού μας, όπως λέει και ο στοχαστικός Καβάφης:
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
…
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
…
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Ακόμη κι αν έχετε παρασυρθεί κι αν έχετε βυθιστείτε πλήρως σε μια κατάσταση, σε μια εμπειρία, αδιάφορο αν είναι καλή ή κακή, έχετε κερδίσει. Γιατί όταν έρθει η ώρα να επιστρέψετε στην “Ιθάκη”, δεν θα επιστρέψετε με άδεια χέρια, αλλά με πολλά μαθήματα πολύτιμα, με πολλές ιδέες και πολλή σοφία.
© 2016 Youmagazine.gr
