• Τα ταξίδια στο παρελθόν είναι δυνατά, λένε οι επιστήμονες, καθώς μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω παράλληλων κόσμων.
• Από την άλλη πλευρά, το μέλλον είναι δυσκολότερο να προσεγγιστεί, καθώς αποτελεί μια συλλογή ανεκδήλωτων πιθανοτήτων, που προέρχονται από την αλληλεπίδραση των παράλληλων κόσμων.
Ο Μάικλ Φοξ και ο Κρίστοφερ Λόιντ στην περίφημη ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις “Back to the Future” (1985). Πηγή: Universal Pictures/YouTube v
ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ στο χρόνο όχι μόνο δεν είναι φαντασία, αλλά μπορούν να πραγματοποιηθούν, καθώς υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, τα οποία θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ένας χρονοταξιδιώτης.
Η συγκλονιστική αυτή δήλωση έγινε από ομάδα φυσικών, που πιστεύουν ότι τα παράλληλα σύμπαντα μπορούν να επηρεάσουν το ένα το άλλο.
Ο καθηγητής Χάουαρντ Γουάισμαν (Howard Wiseman) και ο δρ. Μάικλ Χολ (Michael Hall) από το Κέντρο Κβαντικής Δυναμικής του Πανεπιστημίου Γκρίφιθ της Αυστραλίας, ισχυρίζονται ότι η ιδέα των παράλληλων συμπάντων είναι κάτι περισσότερο από απλή επιστημονική φαντασία.
Επίκουρο στις ιδέες τους έχουν τον δρα Ντερκ-Αντρέ Ντέκερτ (Dirk-Andre Deckert), από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο οποίος ανέπτυξε περαιτέρω τη θεωρία των δύο ερευνητών, η οποία έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα γνωρίζουμε για τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου.
Αν πραγματικά υπάρχουν πολλαπλά, αλληλεπιδρώντα σύμπαντα, τότε θα ήταν δυνατό για τους ταξιδιώτες του χρόνου να επισκεφθούν τη Γη στο παρελθόν, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, και να δουν τι συνέβη, καθώς το συγκεκριμένο σενάριο χρόνου παίζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν σε κάποιο σημείο.
Όσον αφορά το μέλλον, είναι μια συλλογή ανεκδήλωτων πιθανοτήτων, που προέρχονται από την αλληλεπίδραση των παράλληλων κόσμων.
Η ομάδα εκπόνησε μελέτη με τίτλο “Many Interacting Worlds Theory”, στην οποία αναπτύσσει μια εντελώς νέα προοπτική στις ιδέες που διέπουν την κβαντική μηχανική, που αναμφίβολα είναι ο πλέον πολύπλοκος τομέας της φυσικής.
Όπως εξηγεί ο καθηγητής Γουάισμαν, «η ιδέα των παράλληλων συμπάντων στην κβαντική μηχανική υπάρχει από το 1957». v
Σύμφωνα με την κβαντική φυσική, υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως σταθμοί μεταφοράς για να ταξιδέψει κανείς στο χρόνο. Image: Supplied v
Παλιά, στη Νευτώνεια φυσική, ο χρόνος και ο χώρος συγκροτούσαν ένα υπόβαθρο, όπου συμβαίνουν τα φαινόμενα και τα γεγονότα, το οποίο όμως δεν επηρεάζεται από αυτά. Ο χρόνος ήταν διαχωρισμένος από τον χώρο.
Με την εμφάνιση της θεωρίας της γενικής σχετικότητας, ο χώρος συνδυάστηκε και ενσωματώθηκε με τον χρόνο, στον χωροχρόνο, ο οποίος όμως παραμορφώνεται από την ύπαρξη της ύλης και της ενέργειας.
Στην κβαντική μηχανική, ο χωροχρόνος παραμένει καθορισμένος και σταθερός, ενώ γίνεται ακαθόριστη η ύλη. Οι τροχιές των υλικών σωματιδίων μπορούν να εκφραστούν μόνο ως “νέφη” πιθανοτήτων.
Η νεώτερη θεωρία της κβαντικής βαρύτητας, γνωστή επίσης ως βαρύτητα βρόχων και κβαντική γεωμετρία, θεωρεί ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι κβαντοποιημένοι και ακριβώς όπως η ύλη, συγκροτούνται από ελάχιστες και διακριτές –δηλαδή κβαντισμένες– ποσότητες.
Σύμφωνα με τους νόμους της κβαντομηχανικής, υπάρχουν πολλοί πραγματικοί κόσμοι –εμείς ζούμε σε έναν από αυτούς– και στον καθέναν από αυτούς πραγματώνεται και ένα από τα πιθανά αποτελέσματα ενός πλέγματος γεγονότων, που στη φυσική έχουν τη μορφή κυματοσυνάρτησης. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι κάτοικοι του κάθε κόσμου πιστεύουν ότι μόνο ο δικός τους είναι ο πραγματικός, και όλοι οι υπόλοιποι φανταστικοί!
Τα πολλαπλά (και ανεξάρτητα μεταξύ τους) σύμπαντα τα εισήγαγε στην κβαντική φυσική το 1957 ο Αμερικανός φυσικός Hugh Everett III (1930–1982) για να ερμηνεύσει την συμπεριφορά μιας κυματοσυνάρτησης και την πιθανοκρατική φύση του κβαντικού κόσμου. v
Παράλληλοι κόσμοι. Από το χώρο της επιστημονικής φαντασίας η ιδέα μεταπήδησε στην κοσμολογία και την αστροφυσική, με τους φυσικούς που ερευνούν το πρώιμο σύμπαν, να πιστεύουν ότι έχουν βρει σημάδια που αποδεικνύουν οριστικά την ύπαρξη άλλων κόσμων. Image: Supplied v
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα παράλληλα σύμπαντα βρίσκονται στο ίδιο φυσικό χώρο και ότι αφήνουν πίσω τους ίχνη που μπορούμε να ανιχνεύσουμε.
Με αυτό αναφέρονται στα δεδομένα που συλλέγονται από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών, το περίφημο CERN, που είναι σε θέση να ανιχνεύσει την παρουσία των εναλλακτικών κόσμων.
Συγκεκριμένα, εάν ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων (LHC) ανιχνεύσει την παρουσία των μικροσκοπικών μαύρων τρυπών σε ορισμένα επίπεδα ενέργειας, τότε θα ανιχνεύσει τα δακτυλικά αποτυπώματα των πολλαπλών συμπάντων.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι κάθε κόσμος, ή υπο-σύμπαν, εκπροσωπεί μια δυνατότητα που δεν εκπροσωπούν τα υπόλοιπα.
Με άλλα λόγια, κάθε κόσμος έχει τη δική του ιστορία. Έτσι, υπάρχει ένας κόσμος όπου ο αστεροειδής που σκότωσε τους δεινόσαυρους δεν έπεσε ποτέ στη Γη, ένας άλλος όπου η Αυστραλία αποικήθηκε από τους Πορτογάλους και όχι από τους Άγγλους, και ένας όπου οι αρχαίοι πολιτισμοί συνέχισαν να αναπτύσσονται και όπου ποτέ δεν εμφανίστηκαν οι μονοθεϊστικές θρησκείες.
Εν κατακλείδι, το σύμπαν μας είναι μόνο ένα από τα πολλά που υπάρχουν, με παρόμοιες με τη δική μας πραγματικότητες, ωστόσο εντελώς διαφορετικές – άλλες πιο ανεξέλικτες και άλλες πιο εξελιγμένες. Όλα όμως τα σύμπαντα, αν και διαφορετικής εξέλιξης, κινούνται στο ίδιο χρονολόγιο, πράγμα που κάνει τα ταξίδια στο χρόνο εφικτά.
Μάλιστα, εφόσον οι κόσμοι είναι όλοι αληθινοί και όλοι στην ίδια timeline, μπορούν και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, σαν δύο πελώριοι κύκλοι μέσα στο διάστημα που κάποιες στιγμές εφάπτονται, επηρεάζοντας ο ένας τον άλλον.