Μακρόν: η τέλεια μαριονέτα στα χέρια της Μέρκελ

ΕΥΡΩΠΗ

Posted by Youmagazine Staff

 

Οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης γιόρτασαν πιο πολύ τη νίκη του Μακρόν από τους παραιτημένους και ανέλπιδους Γάλλους.

Ο βρετανικός Τύπος περιγράφει τον Μακρόν ως την «τέλεια μαριονέτα που έχει στη σκηνή η κυρία Μέρκελ». Photo: AFP. Πηγή: Supplied
ν

Ο ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ Μακρόν εξελέγη την Κυριακή πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους του Παρισιού για να γιορτάσουν τη νίκη του κεντρώου υποψήφιου. Οι Γάλλοι δέχτηκαν την εκλογή του όπως δέχεται κανείς το αναπόφευκτο. Και στο αναπόφευκτο δεν υπάρχουν πανηγυρισμοί.

Η Κέιτι Χόπκινς, η ανταποκρίτρια της Daily Mail στο Παρίσι, περιγράφει την παράξενη εντύπωση που της προκάλεσαν οι άδειοι δρόμοι του Παρισιού, η απουσία χαρούμενων ανθρώπων αμέσως μετά τα πρώτα αποτελέσματα, που επιβεβαίωναν τη νίκη Μακρόν. Οι μόνες ενδείξεις ζωής ήταν οι συγκεντρωμένοι οπαδοί του Μακρόν στην αυλή του Λούβρου, που περίμεναν την ομιλία του, και μερικά αυτοκίνητα στους δρόμους που κόρναραν.

«Πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο μου… Γιατί ένιωθα τόσο παράξενα σε μια πόλη που κάποτε ήταν το σπίτι μου; Ξαφνικά αισθάνθηκα πολύ μονάχη και εντελώς ξένη, ίσως επειδή δεν ήμουν μέρος του ευτυχισμένου πλήθους που είχε συγκεντρωθεί στη γωνία της Rue de Rivoli, φωνάζοντας και κουνώντας σημαιούλες της Γαλλίας και της ΕΕ  στα αυτοκίνητα που περνούσαν κορνάροντας…» σημειώνει στην ανταπόκρισή της.

«Το Παρίσι δεν ψήφισε Μακρόν. Ψήφισε εντελώς αντίθετα από την υπόλοιπη Γαλλία που ζει με την καθημερινή πραγματικότητα των αποφάσεων των πλούσιων πολιτικών.

»Ο Μακρόν κέρδισε αυτές τις εκλογές. Έλαβε 20,6 εκατομμύρια ψήφους. Αλλά είναι ψευδαίσθηση να νομίζουμε ότι και τα 20,6 εκατομμύρια ψήφισαν υπέρ του Μακρόν. Πολλοί απλώς ψήφισαν κατά της Λε Πεν».

»Η ανεργία στη Γαλλία ξεπερνά το 10% και διογκώθηκε επί υπουργίας Μακρόν με αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας, ώστε να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.

»Η Λε Πεν πάλεψε σκληρά και κέρδισε 10,7 εκατομμύρια ψήφους. (Για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχίσει ο Τύπος να αποκαλεί “ακραίο” ένα κόμμα με 11 εκατομμύρια ψηφοφόρους;)

»Στην πραγματικότητα η Λε Πεν κατέλαβε την τρίτη θέση, αφού 12 εκατομμύρια ψηφοφόροι απείχαν και άλλα 4,2 εκατομμύρια έριξαν λευκό ή άκυρο, αρνούμενοι να ψηφίσουν κάποιον από τους δύο διεκδικητές.

»Οι μεγαλύτεροι ανταγωνιστές του Μακρόν είναι τώρα μια δεξιά γυναίκα με σταθερό πυρήνα 11 εκατομμυρίων υπέρμαχων υποστηρικτών και πάνω από 16 εκατομμύρια Γάλλων που πιστεύουν στη δημοκρατία, αλλά προτίμησαν να μην ψηφίσουν καθόλου παρά να δώσουν στον Μακρόν την εντολή να ηγηθεί.

»Ο Μακρόν μίλησε για ενότητα. Είναι όμως αποκομμένος.

»Άλλωστε η πραγματική μάχη αρχίζει τώρα. Οι βουλευτικές εκλογές είναι σε ένα μήνα και επί του παρόντος δεν έχει ούτε έναν υποψήφιο», σημειώνει η Βρετανίδα ανταποκρίτρια.
ν

ν

Υποταγή στη Γερμανία, περισσότερη
υποταγή στους παγκοσμιοποιητές

Οι Γάλλοι εξέλεξαν έναν άνθρωπο που μέχρι πριν από έξι μήνες τους ήταν εντελώς άγνωστος. Πέρα από το ότι είναι υιοθετημένος πολιτικά από την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, ότι είναι οπαδός της άναρχης παγκοσμιοποίησης και το εκλεκτό παιδί των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, κανείς δεν ξέρει ποια είναι η ιδεολογία του, το πρόγραμμά του ή ποια πολιτική θα ακολουθήσει – πέρα από αυτήν που επιβάλλουν οι επιθυμίες των Ρότσαϊλντ και οι επιταγές του Βερολίνου. Ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι ένας εντελώς επίπεδος και άχρωμος πολιτικός.

Όμως ούτε και ο ίδιος πανηγύρισε. Όπως σημειώνει η Κέιτι Χόπκινς: «Βλέποντάς τον να περπατά μόνος προς τη σκηνή που είχε στηθεί στο Λούβρο, θυμήθηκα την ταινία “Dead Man Walking”. Για τον Μακρόν, αυτή θα είναι μια μοναχική διαδρομή, και θα έρθει μια μέρα που θα χρειαστεί να ξανακάνει αυτή τη διαδρομή, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση».

Ο ίδιος ο Μακρόν γιόρτασε τη νίκη του ακούγοντας όχι τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά τον επίσημο ύμνο της ΕΕ, την «Ωδή στη Χαρά» του (Γερμανού) Μπετόβεν!

«Έτσι, πέρασε στις μάζες το μήνυμα: υποταγή στη Γερμανία, περισσότερη υποταγή στους παγκοσμιοποιητές», γράφει η ανταποκρίτρια της Daily Mail.

Η απόφαση ότι ο Μακρόν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας είχε ληφθεί από καιρό και είχε γνωστοποιηθεί και στον ίδιο εδώ και μήνες.

Άλλωστε κανείς δεν περίμενε ότι θα κερδίσει τις εκλογές η Λε Πεν. Κανείς δεν περίμενε ότι μετά το Brexit θα ακολουθούσε το Frexit.

Στο στημένο πάρτι στο Λούβρο, στο οποίο μετείχε κι ένας DJ, ο ενθουσιασμός κράτησε όσο οι κάμερες ήταν στραμμένες πάνω στο πλήθος που χειροκροτούσε και κουνούσε ευλαβικά τις σημαιούλες που του είχαν δώσει. Μάταια ο μοναχικός DJ προσπάθησε να μεταδώσει τον ενθουσιασμό του το πλήθος όταν οι κάμερες απομακρύνθηκαν. Ευτυχώς, σαν να τους σπλαχνίστηκε κάποιος θεός, έγινε διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος και το πάρτι τελείωσε.
ν

Ο 39χρονος Εμμανουέλ Μακρόν με την σύζυγό του, την 64χρονη Μπριζίτ Τρονιέ γιορτάζουν τη νίκη τους επί της Μαρίν Λε Πεν στις εκλογές της 7ης Μαΐου 2017. Photo: AFP. Πηγή: Supplied
ν

Ποτέ δεν υπήρξε καμία αμφιβολία για το ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, πράγμα που επιβεβαιώθηκε από το προγραμματισμένο και άψογα οργανωμένο πάρτι στο Λούβρο, που όμως έληξε άδοξα επειδή κόπηκε το ρεύμα. Photo: Reuters. Πηγή: Supplied
ν

Το πλήθος κουνούσε ευλαβικά τις σημαίες που του είχαν δώσει οι διοργανωτές, όσο οι κάμερες της τηλεόρασης ήταν στραμμένες πάνω του. Photo: AP. Πηγή: Supplied
ν

Η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής

Όπως οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης που εδώ και χρόνια ακολουθούν την πολιτική της λιτότητας που επιβάλλει ο οικονομικός καλβινισμός του Βερολίνου, έτσι και οι Γάλλοι έχουν εδώ και καιρό παραιτηθεί, περιμένοντας καρτερικά το μοιραίο. Η ψυχική –και όχι μόνο– κόπωση τους έχει καταβάλλει. Δεν υπάρχουν αντιδράσεις, κανείς δεν βγαίνει μαχητικά στους δρόμους να απαιτήσει, να καταγγείλει ή να πανηγυρίσει.

Και αυτό είναι μια από τις πιο σοβαρές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου: η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής. Τα παλιά πολιτικά κόμματα –σάπια, διεφθαρμένα και αναποτελεσματικά– δεν μπορούν να σηκώσουν πια τη σημαία της επανάστασης. Οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει. Έννοιες όπως «δεξιός» ή «αριστερός» είναι κενές περιεχομένου. Όλοι πλέον συνωθούνται στον κεντρώο άχρωμο χώρο – έναν χώρο χωρίς ταυτότητα και χωρίς σημαία. Έναν χώρο χωρίς ιδέες και χωρίς ιδανικά.

Ίσως πάλι οι ιδεολογίες να έπρεπε να καταργηθούν, γιατί ήταν απλώς αυταπάτες.

Όπως και να ’χει, άλλοι πλέον και όχι οι λαοί είναι αυτοί που καθορίζουν τις τύχες και τη μοίρα της Ευρώπης. Ο μελλοντικός κυβερνήτης πρώτα επιλέγεται από ένα κονκλάβιο επιχειρηματιών και έπειτα παρουσιάζεται στο κοινό που καλείται να τον ψηφίσει. Και το κοινό θα τον ψηφίσει, επειδή τον προτείνει το μεγάλο κεφάλαιο.
ν

Ο Μακρόν ακούγοντας τον ύμνο της ΕΕ. Ο νέος Γάλλος πρόεδρος έχει πάνω του κάτι το ψυχρό, όπως τα πτώματα στα νεκροτομεία και τα υψηλόβαθμα στελέχη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Image: Supplied
ν

Η αποπολιτικοποίηση των ψηφοφόρων απαιτεί και αποπολιτικοποιημένα πρόσωπα. Ο καινούριος πολιτικός πρέπει να είναι άφυλος, απρόσωπος και αχρωμάτιστος, έτσι ώστε ο ψηφοφόρος όταν τον βλέπει να τον χρωματίζει όπως εκείνος θέλει, προβάλλοντας πάνω του τις δικές του προσδοκίες και επιθυμίες.

Αυτοί που ρυθμίζουν τις τύχες της Ευρώπης βρίσκονται σε αδιέξοδο. Γιατί όταν συνέλαβαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έκαναν το λάθος να δώσουν στη Γερμανία πρωταγωνιστικό ρόλο, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τη συγκρατούσαν και δεν θα οδηγούσε ξανά την ανθρωπότητα σε ένα νέο αιματοκύλισμα ύστερα από δύο παγκοσμίους πολέμους που είχε προκαλέσει. Οι Γερμανοί όμως, βοηθούντος και του παρακμασμένου πολιτικού συστήματος στις άλλες χώρες, σύντομα εκμεταλλεύτηκαν την πλεονεκτική θέση τους, εισβάλλοντας και υποδουλώνοντας τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη αυτή τη φορά οικονομικά, με αιχμή του δόρατος το ευρώ. (Όταν ελέγχεις το ευρώ, τα Panzer μπορούν να περιμένουν).
ν

Αλλοτριωμένη Γαλλία, αλλοτριωμένη Ευρώπη

Οι Βρετανοί ήταν οι πρώτοι που το αντιλήφθηκαν τον νέο γερμανικό επεκτατισμό και ο μόνος λαός που είχε έως τώρα το σθένος να ορθώσει το ανάστημά του, δίνοντας ένα ηχηρό ράπισμα στη γερμανική θρασύτητα.

Για να περισώσουν ό,τι έχει απομείνει από το ευρωπαϊκό μόρφωμα μετά το Brexit, και με τους ευρωσκεπτικιστές να πυκνώνουν παντού τις τάξεις τους, οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης, και τα κέντρα εξουσίας του Πανευρωπαϊσμού, το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες, οι Rothschilds, το γαλλικό κεφάλαιο και τα μέσα ενημέρωσης συσπειρώθηκαν πίσω από το apolitique πρόσωπο του νεαρού Μακρόν. Στόχος τους να δώσουν στους εκλογείς ένα «ολοκαίνουριο πολιτικό προϊόν», το οποίο στην πραγματικότητα δεν προσφέρει κάτι καινούριο∙ απλώς είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του εκλογικού σώματος – έγραφε πριν την εκλογική αναμέτρηση το γαλλικό περιοδικό Le Point.
ν

Σε μια απαθή και υπνωτισμένη από την παγκοσμιοποίηση ανθρωπότητα, οι μόνες ενδείξεις ζωής είναι οι μαζικές διαδηλώσεις στη Βενεζουέλα. Photo: AP. Πηγή: Supplied
ν

Όμως το σχέδιο της ενοποιημένης Ευρώπης προώρισται να αποτύχει και θα αποτύχει, επειδή εξαρχής στηρίχτηκε στα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα, όπως είναι η απληστία, και όχι πάνω σε κάποιο υψηλό ιδεώδες. Και οι σχεδιαστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης επέλεξαν την απληστία (η άλλη όψη της απληστίας λέγεται καταναλωτισμός), επειδή δεν ήθελαν να ακούσουν ξανά για «υψηλά ιδεώδη», καθώς γι’ αυτά μιλούσε παλιά ο Χίτλερ. Αλλά ήταν μια άτυχη επιλογή, γιατί η Γερμανία είναι η κατεξοχήν χώρα της απληστίας.
ν

Ευρώ: ο Δούρειος Ίππος των Γερμανών

Αυτοί που ρυθμίζουν τις τύχες της Ευρώπης έκαναν στην πραγματικότητα τρία λάθη, το ένα πίσω από το άλλο. Το πρώτο, όπως είπαμε, ήταν ότι στη νέα Ευρώπη που διαμορφωνόταν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έδωσαν στη Γερμανία πρωταγωνιστικό ρόλο, για να μη νιώθει μειονεκτικά. Το δεύτερο λάθος ήταν ότι πρόβαλαν ως μέγιστη ανθρώπινη αξία την απληστία. Οραματίστηκαν μια ομόσπονδη Ευρώπη στα χνάρια του ρωμαϊκού κόσμου, παραβλέποντας ότι οι Ρωμαίοι δεν ήταν Γερμανοί και ότι είχαν στηρίξει τον πολιτισμό τους στις αρετές και στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού που τον είχαν μελετήσει σε βάθος. Και το τρίτο λάθος είναι ότι στήριξαν το νέο ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ, πάνω στο γερμανικό μάρκο. Αυτό ήταν και το πιο χονδροειδές λάθος τους, ένα λάθος που το εκμεταλλεύτηκαν οι Γερμανοί αμέσως.

Το ευρώ είναι το μάρκο μεταμφιεσμένο, στην ουσία ο Δούρειος Ίππος των Γερμανών για την άλωση της Ευρώπης. Έτσι, υποδουλώθηκαν στους Γερμανούς 18 χώρες, παραδίδοντας σε αυτούς τα νομίσματά τους και άρα την εθνική τους κυριαρχία: Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία,  Ελλάδα, Εσθονία, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σλοβακία, Σλοβενία και Φινλανδία. Και αυτό χωρίς να ριφθεί ούτε μια σφαίρα!

Με τη συμμετοχή όλων αυτών των χωρών, το ευρώ έγινε πανίσχυρο και η αξία του πολλαπλασιάστηκε, καθώς έγινε το πρώτο νόμισμα στις παγκόσμιες συναλλαγές. Αλλά από την αξία που απέκτησε, ωφελημένη είναι μόνο η Γερμανία. Οι άλλες χώρες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, γιατί ενώ πρώτα κάθε χώρα είχε το δικό της ευέλικτο νόμισμα, τώρα, με την παντοδυναμία του ευρώ, οι χώρες και οι πολίτες τους βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να χρωστούν πολύ περισσότερα από όσα θα χρωστούσαν αν είχαν τα δικά τους νομίσματα.

Ένα απλό παράδειγμα: εάν είχες πάρει κάποτε ένα δάνειο στο νόμισμα της χώρας σου, όταν αυτό αντικαταστάθηκε από το (γερμανικό) ευρώ, το δάνειό σου σήμερα έχει πενταπλασιαστεί και άρα είναι αδύνατο να το αποπληρώσεις. Το ίδιο κι αν είχες πάρει δάνειο στα πρώτα χρόνια του ευρώ. Όσο το κοινό νόμισμα γίνεται διεθνώς ισχυρότερο και πιο σκληρό, τόσο γίνεται αδύνατο για τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες της ευρωζώνης να το ακολουθήσουν στην ανοδική του πορεία. Το αποτέλεσμα είναι η εσωτερική υποτίμηση. Το ευρώ αρχίζει να σπανίζει (ήδη έχουν εξαφανιστεί από την αγορά τα χαρτονομίσματα των 100, 200 και 500 ευρώ), οι επενδύσεις περιορίζονται, φτώχεια και ανεργία αυξάνονται, γίνονται περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, τα χρέη αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Για φύγουν οι χώρες από αυτό το σπιράλ θανάτου θα πρέπει να ανακτήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία και αυτό γίνεται μόνο με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
v

Το ευρώ χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως Δούρειος Ίππος για την υποδούλωση των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Image: Supplied
v

Αυτό που αποκαλούμε σήμερα ΕΕ δεν είναι παρά η επανεγκαθίδρυση της ισχύος της Γερμανίας ως έθνους, με την εθνική λύτρωση –ύστερα από την ήττα σε δύο πολέμους– να καλύπτεται αυτή τη φορά πίσω από τις διάφορες οικονομικές συνθήκες και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Στην εποχή του ο Χίτλερ μιλούσε για «μια κοινότητα ενός λαού, ο οποίος, παρά τις διαφορές που υπήρχαν, θα διέσωζε την κοινή ισχύ του γερμανικού έθνους ή θα το οδηγούσε στην καταστροφή». (Απόσπασμα από ομιλία του Χίτλερ κατά την προεκλογική εκστρατεία του 1930, από το βιβλίο του Ian Kershaw “Χίτλερ” εκδ. Μεταίχμιο).

Είναι ειρωνικό, αλλά στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ο Μακρόν και οι υποστηρικτές του χρησιμοποιούσαν τα ίδια ακριβώς λόγια και το ίδιο σκεπτικό, μιλώντας αυτή τη φορά για «τη συσπείρωση ενός λαού, ο οποίος, παρά τις διαφορές που υπάρχουν, καλείται να διασώσει το κοινό όραμα των λαών της Ευρώπης, διαφορετικά το ευρωπαϊκό όραμα θα οδηγηθεί στην καταστροφή».

Ψηφίζοντας Μακρόν, οι Γάλλοι επέλεξαν το δρόμο της ελάσσονος αντίστασης και όχι τον δύσκολο δρόμο που επέλεξε η Βρετανία με το Brexit.

Οι Βρετανοί επέλεξαν να πάρουν τη χώρα τους πίσω. Οι Γάλλοι, αντίθετα, επέλεξαν να την παραδώσουν –όπως έκαναν και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο– στους Γερμανούς.

Οι επιλογές, όμως, ακόμη κι όταν οι λαοί που τις κάνουν δεν ενεργούν με καθαρό μυαλό αλλά σαν υπνωτισμένοι έχοντας υποκύψει στη θέληση των ισχυρών, έχουν συνέπειες. Και αυτές θα τις δούμε πολύ σύντομα.

 

---