Αποκωδικοποιήθηκε η “Επιστολή του Διαβόλου”

12 Σεπτεμβρίου 2017 Κατηγορία ΘΕΜΑΤΑ, Σύγχρονα Μυστήρια

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Από τον Αντώνη Κυριαζή

Μια μοναχή του 17ου αιώνα έλαβε μια επιστολή από τον Διάβολο, γραμμένη σε έναν μυστικό κώδικα. Σικελοί ερευνητές αποκρυπτογράφησαν πρόσφατα την μυστηριώδη επιστολή.

Σικελοί ερευνητές αποκρυπτογράφησαν αυτή την κωδικοποιημένη «επιστολή από τον Διάβολο» που έλαβε μια μοναχή του 17ου αιώνα. Image: Supplied
ν

ΥΠΑΡΧΕΙ μια μυστηριώδης επιστολή γραμμένη σε κώδικα, την οποία επί τρεις και πλέον αιώνες λόγιοι, κρυπτογράφοι και αποκρυφιστές προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν δίχως επιτυχία. Η επιστολή γράφτηκε από μια μοναχή του Τάγματος του Αγίου Βενέδικτου, η οποία ισχυριζόταν ότι της την υπαγόρευσε ο Διάβολος αυτοπροσώπως.

Σύμφωνα με την ιστορία, η αδελφή Maria Crocifissa della Concezione (κατά κόσμον Ιζαμπέλα Τομάσι) του μοναστηριού Palma di Montechiaro στη Σικελία, συνήλθε μετά από μια λιποθυμία στις 11 Αυγούστου 1676 για να βρει το πρόσωπό της μουτζουρωμένο με μελάνι.

Στο χέρι της κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί γεμάτο με μυστικά σύμβολα, ακατανόητα σε αυτήν και στις άλλες μοναχές. Όπως εξήγησε στις αδελφές του μοναστηριού, την είχε επισκεφθεί ένας δαίμονας, ο οποίος προσπάθησε, υπαγορεύοντάς της μια επιστολή, να την απομακρύνει από το Έλεος και τη Χάρη του Θεού. Εκείνη όμως στάθηκε βράχος ακλόνητος και δεν έπεσε στην παγίδα του Δαίμονα, όσο περίτεχνα κι αν ήταν στημένη.
ν

Η αδελφή Maria Crocifissa della Concezione (κατά κόσμον Ιζαμπέλα Τομάσι) δεν υπέκυψε στη γοητεία του Διαβόλου, όταν της παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως και προσπάθησε να την απομακρύνει από τον δρόμο του Θεού. Image: Supplied
ν

Σήμερα τέτοιες ιστορίες φαντάζουν αστείες –ή σύμπτωμα σχιζοφρένειας– την εποχή όμως της Ιζαμπέλα Τομάσι οι άνθρωποι έπαιρναν στα σοβαρά τέτοια θέματα. Ας μην λησμονούμε ότι η περίοδος που έζησε η Τομάσι ήταν ιδιαίτερα ταραγμένη, με τα θρησκευτικά πάθη και μίση σε κορύφωση και αναβρασμό. Μόλις είχε λήξει ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618 – 1648) μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών, στον οποίο είχαν εμπλακεί έξι κράτη, και όπου όλοι πολεμούσαν εναντίον όλων και μάλιστα στο όνομα του Θεού!

Οι μεγάλοι χαμένοι ήταν σαφώς οι Ρωμαιοκαθολικοί. Όμως και οι Προτεστάντες δεν πήγαιναν πίσω – η νίκη τους ήταν πύρρειος. Στη διάρκεια του πολέμου, ένοπλες ομάδες από φανατικούς, τυχοδιώκτες και μισθοφόρους περιέτρεχαν την Κεντρική Ευρώπη, και όχι μόνο αλληλοσφάζονταν αλλά λεηλατούσαν, βίαζαν και σκότωναν τον άμαχο πληθυσμό που μειώθηκε δραματικά. Χιλιάδες χωριά εγκαταλείφθηκαν και μεγάλες περιοχές ερημώθηκαν. Η γη έμενε ακαλλιέργητη και η όποια συγκομιδή αρπαζόταν από τους κατ’ ευφημισμόν στρατιώτες, που έκαιγαν ό,τι περίσσευε για να μη πέσει στα χέρια του εχθρού. Λιποτάκτες συγκροτούσαν ληστοσυμμορίες και ο λιμός προκάλεσε κρούσματα κανιβαλισμού. Μόνο στο Μόναχο δέκα χιλιάδες πέθαναν από την πείνα.
ν

Ελαιογραφία του Jacques Callot (1633) με θέμα το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου. Η επιγραφή του πίνακα –με κάποιον κυνισμό– περιγράφει τους κρεμασμένους άνδρες ως «καρπούς της δυστυχίας». Image: Supplied
ν

Έχει σημασία να αντιληφθούμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε η Ιζαμπέλα Τομάσι, η μετέπειτα ευλογημένη αδελφή Maria Crocifissa, της οποίας την ασημένια λάρνακα και την “Επιστολή του Διαβόλου” μπορεί να δει κάποιος σήμερα στον καθεδρικό του Σαν Τζερλάντο στο Αγκριτζέντο της Σικελίας.
ν

Η “Επιστολή του Διαβόλου” όπως εκτίθεται στο Ντουόμο του Αγκριτζέντο (Σικελία). Image: Supplied
ν

Η σύγκρουση Καθολικισμού και Προτεσταντών ήταν στην ουσία σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που πίστευαν ότι η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) είναι υπεραρκετή για τη ζωή ενός ανθρώπου, αφού είναι η Βίβλος της Σοφίας –το βιβλίο που τα περιέχει όλα– και σε αυτούς που πίστευαν ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη και άλλων πραγμάτων για να εξελιχθεί. Καλός ο λόγος του Θεού, χρειάζονται όμως και τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες. Χωρίς την έρευνα και χωρίς τη λογική ο άνθρωπος γίνεται μονόπαντος, μονοδιάστατος και το χειρότερο μυστικιστής.

«Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», γράφει ο Αριστοτέλης στην αρχή των Μετά τα Φυσικά. Ο άνθρωπος έχει εκ φύσεως όρεξη να μάθει, να αποκτήσει γνώσεις. Είναι οξύμωρο, αλλά η Καθολική Εκκλησία, ενώ είχε ως πνευματικό προκαθήμενο τον Αριστοτέλη, εχθρευόταν και αντιπάλευε την επιστήμη, θεωρώντας την έργο του Σατανά!

Αυτή η σχιζοειδής αντίληψη είχε ενσταλαχτεί μέσα στην Ιζαμπέλα Τομάσι και είχε διαμορφώσει τον ψυχισμό της. Η κοπέλα είχε έφεση προς τις ξένες γλώσσες – γνώριζε πλήθος γλωσσών, μεταξύ αυτών αρχαία ελληνικά, αραβικά, λατινικά, αλλά και το ρουνικό αλφάβητο, τη μυστική γλώσσα των Κελτών. Στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια της θητείας της στο μοναστήρι, είχε γίνει εξειδικευμένη γλωσσολόγος.

Επιπλέον είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα μαθητικά, τη φιλοσοφία, την αστρονομία – πράγματα απαγορευμένα. Όλες αυτές οι γνώσεις διαμόρφωναν μέσα της έναν άλλο εαυτό – έναν εαυτό ερευνητικό και ανήσυχο που την απομάκρυνε από τους όρκους υποταγής που είχε δώσει για να γίνει μοναχή∙ έναν εαυτό που την έκανε να στρέφει το βλέμμα ψηλά, προς τον ουρανό και τ’ αστέρια του, ενώ σύμφωνα με τον κανόνα των Βενεδικτίνων, έπρεπε να βαδίζει με το βλέμμα προσηλωμένο στο έδαφος.

Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε την ψυχολογία της δυστυχισμένης μοναχής. Η πνευματική ανύψωση που επιτυγχάνεται με τη μελέτη των γραμμάτων και των επιστημών συγκρουόταν μέσα της με την πεποίθηση ότι πνευματική χειραφέτηση χαρίζει μόνο η προσευχή και η θρήσκευση∙ κάθε σκέψη και λογισμός που σχηματιζόταν στο μυαλό της και απειλούσε πως θα της αποκαλύψει την αλήθεια, εκλαμβανόταν ως περισπασμός, ως εμπόδιο που έβαζε ο Δαίμονας για να την απομακρύνει από τον Θεό∙ κάθε εκλογίκευση συγκρουόταν με το εξωλογικό, κάθε βήμα προς το φως αναχαιτιζόταν από τις σκοτεινές δυνάμεις του ασυνείδητου.
ν

Η μονή των Βενεδικτίνων Palma di Montechiaro στο Αγκριτζέντο, όπου η αδελφή Maria Crocifissa della Concezione έγραψε την “Επιστολή του Διαβόλου”. Πηγή: Wikimedia Commons
ν

Τελικά αυτή η δισημία κατέληξε να γίνει μια εσωτερική πάλη του «Διαβόλου» με τον «Θεό» με έπαθλο τον Άνθρωπο. Και όπως συμβαίνει σε στιγμές μεγάλης ψυχικής έντασης, η αδελφή Μαρία έφτασε στην αλήθεια – ή τουλάχιστον κοντά σε αυτήν.

Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο της δεκαπεντάγραμμης επιστολής, που κατάφεραν τελικά οι επιστήμονες να αποκρυπτογραφήσουν.

Στην πραγματικότητα οι επιστήμονες του Ludum Science Centre στην Κατάνη, με επικεφαλής την Daniele Abate, έχουν αποκρυπτογραφήσει μόνο 11 γραμμές.
ν

Για την κρυπτογράφηση της “Επιστολής του Διαβόλου”, η αδελφή Μαρία χρησιμοποίησε τις γλωσσολογικές γνώσεις της. Image: Supplied
ν

Η επιστολή αναφέρεται στη σχέση Ανθρώπου και Θεού με έναν ανατρεπτικό, βλάσφημο και αισχυντικό τρόπο. Την επιστολή αυτή η αδελφή Μαρία την κρυπτογράφησε, καθώς δεν ήθελε το περιεχόμενό της να γίνει γνωστό στις άλλες μοναχές. Και δικαιολόγησε την κρυπτογράφηση λέγοντας ότι προερχόταν από τον Διάβολο.

Γράφει η επιστολή:

«Ο Θεός πιστεύει ότι μπορεί να απελευθερώσει [από την αμαρτία] τους θνητούς∙ αυτός ο τρόπος δεν λειτουργεί για κανέναν. [Και αυτό γιατί] ο Θεός είναι δημιούργημα του Ανθρώπου… Ο Θεός, ο Ιησούς και το Άγιο Πνεύμα είναι περιττά βάρη… Ίσως τώρα [που τα γράφω αυτά] να με περιμένει η Στύγα»*.

Κανείς δεν είχε πληροφορήσει την δύσμοιρη μοναχή ότι δεν υπάρχει Διάβολος ούτε Σατανάς ούτε κάποιο άλλο κακοποιό πνεύμα. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι ικανός από μόνος του για κάθε κακία και ατιμία, ώστε να μην έχει την ανάγκη κάποιου πονηρού πνεύματος που θα δράσει πάνω του εκμαυλιστικά. «Οι πάντες κακοί», έλεγε ο Βίας ο Πριηνεύς, ένας από τους Επτά Σοφούς, εννοώντας το πλήθος των ελαττωμάτων και των αδυναμιών που έχει κάθε άνθρωπος. Γι’ αυτό και ως πνευματική εξέλιξη ορίζεται η συνειδητή προσπάθεια του ατόμου να φωτίσει τα σκοτεινά μέρη της ψυχής του και να γίνει καλύτερος από αυτό που ήταν όταν γεννήθηκε.
ν

___________________

* Στυξ ή Στύγα. Κρήνη του Άδη, στο νερό της οποίας ορκίζονταν οι θεοί. Τα νερό της είχε την τρομερή δύναμη να διαλύει και να αφανίζει ότι έπεφτε μέσα σε αυτό. Το πιο σκοτεινό μέρος του Άδη. Ως ποταμός, η Στύγα χωρίζει το βασίλειο των ζωντανών από το βασίλειο των νεκρών. Σύμφωνα με έναν μετα-ομηρικό μύθο που διέσωσε ο Ρωμαίος ποιητής Στάτιος, σε αυτά τα νερά βάπτισε η Θέτις τον νεογέννητο Αχιλλέα κι έτσι τον κατέστησε άτρωτο – εκτός του σημείου που τον κρατούσε, την πτέρνα, μοναδικό, έκτοτε, τρωτό σημείο του σώματός του, γνωστό μέχρι σήμερα ως αχίλλειος πτέρνα.