Επιθανάτιες εμπειρίες: ένα μήνυμα από την άλλη πλευρά
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 2|2
Από τον Ανδρέα Τσάκαλη
Μέρος β΄
Στη σύγχρονη εποχή, ένα από τα πιο κοινά στοιχεία των επιθανάτιων εμπειριών, είναι η “πανοραμική ανασκόπηση της ζωής”.
ΟΠΩΣ αναφέρουν πολλοί συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με τις επιθανάτιες εμπειρίες, ένας εκπληκτικός αριθμός όσων επιζούν από σχεδόν μοιραία ατυχήματα, ανακοπές καρδιάς και εγχειρήσεις αναφέρουν μια «πανοραμική ανασκόπηση της ζωής». Με παράξενη ζωντάνια και ακρίβεια ξαναζούν τα συμβάντα της ζωής τους. Μερικές φορές βιώνουν και τα αποτελέσματα που έχουν οι πράξεις τους πάνω στους άλλους ανθρώπους και νιώθουν τα συναισθήματα που αυτές έχουν προκαλέσει.
Ο Κένεθ Ρινγκ στο βιβλίο του Heading Towards Omega: In Search of the Meaning of the Near-Death Experience (Νέα Υόρκη, Quill, 1985), αναφέρει την εξομολόγηση κάποιου που μόλις είχε βιώσει μια επιθανάτια εμπειρία:
«Κατάλαβα ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία στέλνεται κάθε άνθρωπος στη γη, για να τα αντιληφθεί και να τα μάθει. Για να ανακαλύψει πως το σπουδαιότερο πράγμα είναι οι σχέσεις και η αγάπη και όχι τα υλικά αγαθά. Και για να συνειδητοποιήσει ότι καθετί που κάνει στη ζωή του καταγράφεται και ότι ακόμη και αν το προσπερνάει και δεν το σκέφτεται εκείνη τη στιγμή, πάντα αναφύεται αργότερα».
Μερικές φορές η ανασκόπηση της ζωής λαμβάνει χώρα ενόσω το άτομο συνοδεύεται από κάποια ένδοξη παρουσία, από ένα «φωτεινό ον». Το συμπέρασμα που βγαίνει από τις διάφορες μαρτυρίες είναι ότι οι μόνοι αληθινά σοβαροί στόχοι στη ζωή είναι «να μάθει το άτομο να αγαπάει τους άλλους και να αποκτήσει γνώση».
Ο Ρέιμοντ Μούντι, στο περίφημο βιβλίο του Life After Life (Νέα Υόρκη, Bantam Books, 1976) αναφέρει αυτό που του είπε κάποτε ένας επιζήσας: «Όταν φάνηκε το φως, το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν: “Τι έκανες για να αποδείξεις ότι πέτυχες στη ζωή σου;” ή κάτι σαν αυτό… Ταυτόχρονα έδινε έμφαση στη σπουδαιότητα της αγάπης… Επίσης φαινόταν να ενδιαφέρεται πολύ για πράγματα σχετικά με τη γνώση….»
Κάποιος άλλος είπε στον Κένεθ Ρινγκ: «Ρωτήθηκα –αλλά δεν υπήρχαν λόγια∙ ήταν μια άμεση νοητική στιγμιαία επικοινωνία: τι έκανα για να βοηθήσω στην ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους;»
Όλα αυτά δείχνουν πως οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή, μας καθιστά αυτό που είμαστε τη στιγμή του θανάτου. Και το καθετί, απόλυτα το καθετί, μετράει.
ν
Αλλάζοντας ζωή
Μια από τις κυριότερες αποκαλύψεις των επιθανάτιων εμπειριών είναι ότι μεταμορφώνουν τη ζωή εκείνων που έχουν βιώσει μια τέτοια εμπειρία. Οι ερευνητές έχουν σημειώσει μια σειρά από δευτερογενή συμπτώματα και αλλαγές: ένα μειωμένο φόβο του θανάτου και μια βαθύτερη αποδοχή του∙ ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους∙ μια πιο έντονη αντίληψη της σπουδαιότητας της αγάπης προς τον πλησίον∙ λιγότερο ενδιαφέρον για υλικές επιδιώξεις∙ μια αυξανόμενη πίστη στην πνευματική διάσταση και στο πνευματικό νόημα της ζωής∙ μια πιο ανοιχτή στάση ως προς την πίστη στη μεταθανάτια ύπαρξη.
Ένας άνδρας είπε κάποτε στον Κένεθ Ρινγκ:
«Μεταμορφώθηκα από έναν άνθρωπο που ήταν χαμένος και περιπλανιόταν ατέλειωτα χωρίς άλλο σκοπό στη ζωή εκτός από την επιθυμία για υλικό πλούτο, σε κάποιον που έχει βαθιά κίνητρα και σκοπούς, σαφή κατεύθυνση και μια ισχυρή πεποίθηση ότι θα υπάρξει μια ανταμοιβή στο τέλος της ζωής. Το ενδιαφέρον μου για υλικά πλούτη και η απληστία για αποκτήματα αντικαταστάθηκαν από μια δίψα για πνευματική κατανόηση και μια φλογερή επιθυμία να δω τις παγκόσμιες συνθήκες να βελτιώνονται».
Η Μαργκότ Γκρέι, Αγγλίδα ερευνήτρια των επιθανάτιων εμπειριών, περιγράφει στο βιβλίο της Return from Death: An Exploration of the Near-Death Experience (Λονδίνο, Arkana, 1985), τα αισθήματα μιας γυναίκας που μόλις είχε βιώσει μια επιθανάτια εμπειρία:
«Τα πράγματα που άρχισα να νιώθω ήταν μια πολύ εξυψωμένη αίσθηση αγάπης, μια ικανότητα να μεταδίδω αγάπη, μια ικανότητα να βρίσκω χαρά και ικανοποίηση στα πιο μικρά και ασήμαντα πράγματα γύρω μου… Ανέπτυξα μια μεγάλη ευσπλαχνία για τους ανθρώπους που ήταν άρρωστοι και αντιμετώπιζαν το θάνατο και ήθελα τόσο πολύ να τους βοηθήσω να μάθουν, να τους κάνω με κάποιο τρόπο να αποκτήσουν την επίγνωση ότι η διαδικασία του θανάτου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια επέκταση της ζωής τους».
Όλοι ξέρουμε ότι κρίσεις που απειλούν τη ζωή μας, όπως σοβαρές ασθένειες, μπορούν να προκαλέσουν μεταμορφώσεις παρόμοιου βάθους. Η Φρέντα Νέιλορ, γιατρός που είχε την τόλμη να κρατάει ένα ημερολόγιο καθώς υπέφερε από καρκίνο και τελικά πέθανε, έγραψε:
«Είχα εμπειρίες που ποτέ πριν δεν είχα νιώσει, για τις οποίες ευγνωμονώ τον καρκίνο. Η ταπεινότητα, που έρχεται καθώς αποδέχομαι τη δική μου θνητότητα, η αναγνώριση της εσωτερικής μου δύναμης, που συνεχώς με εκπλήσσει και πολλά πράγματα για τον εαυτό μου που έχω ανακαλύψει, καθώς αναγκάζομαι να σταματήσω να ακολουθώ τους παλιούς τρόπους, να επανεκτιμώ και να προχωρώ». (Dr. R. CG. Owens and Freda Naylor, G.P., Living While Dying (Γουελινγκμπόροου, Αγγλία, Thorsons, 1987).
ν
Επιθανάτιες εμπειρίες και μετενσάρκωση
Οι ερευνητές προτείνουν σε όσους θέλουν να μελετήσουν σοβαρά την πιθανότητα της μεταθανάτιας ζωής, να εξετάσουν τις πολύ συγκινητικές μαρτυρίες της επιθανάτιας εμπειρίας. Ένας εκπληκτικός αριθμός ανθρώπων που έχουν επιζήσει από μια τέτοια εμπειρία, έχει μείνει με την πεποίθηση ότι η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον. Πολλοί απ’ αυτούς δεν είχαν καθόλου κάποια προηγούμενη θρησκευτική ή πνευματική εμπειρία:
• «Τώρα, είμαι ολότελα πεπεισμένος χωρίς καμιά σκιά αμφιβολίας, ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, και δεν φοβάμαι να πεθάνω. Δεν φοβάμαι. Μερικά άτομα που γνωρίζω, είναι τόσο φοβισμένα, τόσο τρομαγμένα! Πάντα χαμογελάω μέσα μου όταν ακούω ανθρώπους να αμφιβάλλουν ότι υπάρχει μεταθανάτια ζωή, ή όταν λένε, “Όταν πεθάνεις, τελείωσες”. Σκέφτομαι και λέω, “Αυτοί βρίσκονται σε άγνοια”».
• «Αυτό που βίωσα εκείνη τη στιγμή ήταν η πιο ασυνήθιστη εμπειρία που είχα ποτέ. Με έκανε να καταλάβω ότι υπάρχει μεταθανάτια ζωή».
• «Ξέρω ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον! Κανένας δεν μπορεί να κλονίσει αυτή την πίστη μου. Δεν έχω καμιά αμφιβολία – είναι γαλήνια και καθόλου φοβερή. Δεν γνωρίζω τι υφίσταται πέραν αυτού που βίωσα, αλλά αυτό είναι αρκετό για μένα… Μου έδωσε μια απάντηση σ’ αυτό που νομίζω ότι ο καθένας αναρωτιέται σε κάποια στιγμή της ζωής του. Ναι, υπάρχει μεταθανάτια ζωή! Και είναι πιο όμορφη απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε! Όταν τη γνωρίσετε, θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να εξισωθεί με εκείνη!»
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι άνθρωποι που ζουν μια επιθανάτια εμπειρία γίνονται στη συνέχεια πιο ανοικτόμυαλοι και πλησιάζουν στην αποδοχή της μετενσάρκωσης.
ν
Η επιστολή του Μότσαρτ προς τον πατέρα του, με ημερομηνία 4 Απριλίου 1787, Βιέννη. Image: Supplied
ν
Η περίπτωση του Μότσαρτ
Μήπως τα εκπληκτικά ταλέντα στη μουσική και στα μαθηματικά, που ορισμένα παιδιά θαύματα εκδηλώνουν, μπορούν να αποδοθούν στην ανάπτυξή τους σε άλλες ζωές; Σκεφθείτε τον Μότσαρτ, που συνέθετε μινουέτα σε ηλικία πέντε ετών και δημοσίευε σονάτες στα οκτώ. Περιέργως ο Μότσαρτ, σε μια επιστολή στον πατέρα του, αναφέρεται στο θάνατο ως:
«Ο αληθινός και καλύτερος φίλος της ανθρωπότητας… το κλειδί που ανοίγει την πόρτα για την αληθινή ευτυχία… Τη νύχτα, ποτέ δεν ξαπλώνω στο κρεβάτι χωρίς να σκεφτώ ότι ίσως (αν και είμαι νέος) να μην ζήσω για να δω την επόμενη μέρα∙ και όμως κανένας από τους γνωστούς μου δεν μπορεί να πει ότι στην επαφή μου μαζί τους είμαι ξεροκέφαλος ή σκυθρωπός – και γι’ αυτή την πηγή ευτυχίας ευχαριστώ τον Δημιουργό μου κάθε μέρα και εύχομαι ολόψυχα το ίδιο και για τους συνανθρώπους μου». (Mozart’s Letters, σε μετάφραση Emily Anderson. Λονδίνο, Barrie & Jenkins, 1990).
ν
Η ιστορία του Ηρός
Μπορεί να ρωτήσετε: «Αν η μεταθανάτια ζωή υπάρχει, τότε γιατί είναι τόσο δύσκολο να τη θυμηθούμε;» Την απάντηση τη δίνει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία με το “Μύθο του Ηρός”. Προτείνει μια «εξήγηση» γι’ αυτή την απουσία μνήμης.
Ο Ηρ ήταν στρατιώτης που σκοτώθηκε στον πόλεμο, κι όταν την δέκατη μέρα σήκωσαν τους νεκρούς, σε αποσύνθεση πια, αυτόν τον βρήκαν άθικτο. Τον πήγαν στον τόπο του για να τον θάψουν, και την δωδέκατη μέρα από τον θάνατό του, εκεί που τον είχαν πάνω στην πυρά, αυτός ξαναζωντάνεψε και, γυρίζοντας πάλι στην ζωή, ανιστορούσε όσα είδε εκεί.
Φαίνεται πως ο Ηρ είχε μια επιθανάτια εμπειρία. Είδε πολλά πράγματα, όσο ήταν «πεθαμένος» και του ειπώθηκε να επιστρέψει στη ζωή για να πει στους άλλους πώς είναι η μεταθανάτια ύπαρξη.
Ακριβώς πριν επιστρέψει, είδε εκείνους που ήταν έτοιμοι να ξαναγεννηθούν, να πορεύονται μέσα σε φοβερή και πνιγηρή ζέστη προς την “πεδιάδα της Λήθης”, μια έρημο δίχως φυτά και δέντρα. «Όταν βράδιασε», μας λέει ο Πλάτωνας, «κατασκήνωσαν στις όχθες του ποταμού Αμέλη, που το νερό του κανένα δοχείο δεν μπορεί να κρατήσει. Όλοι ήταν υποχρεωμένοι να πιουν κάποια ποσότητα απ’ αυτό το νερό και μερικοί δεν είχαν τη σύνεση να συγκρατηθούν και να μην πιουν πολύ∙ γιατί όποιος πιει, ξεχνάει τα πάντα».
Στον ίδιο τον Ηρ δεν επετράπη να πιει από το νερό και ξαφνικά ξύπνησε για να δει ότι ήταν πάνω στη νεκρική πυρά και ότι μπορούσε πια να θυμηθεί όλα όσα είχε ακούσει και είχε δει…
< Επιστροφή
Δείτε επίσης:
1 2