Μανώλης Κοττάκης: Η αξία της άρνησης
OPINION
Από τον Μανώλη Κοττάκη (*)
Μετά από 25 χρόνια ελληνικής «αδιαλλαξίας», οι Σκοπιανοί μας παρακαλάνε για να τους εντάξουμε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Έχει αξία η άρνηση όταν υπερασπίζεσαι το εθνικό συμφέρον.
ν
ΠΑΡΑΤΗΡΩ πόσο εύκολα εγκαταλείπουμε πάγιες διαπραγματικές θέσεις για το όνομα της Μακεδονίας και ειλικρινώς εξοργίζομαι. Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να παρακολουθήσουν ούτε τον ίδιο τους τον πρωθυπουργό, ο οποίος, δημοσίως τουλάχιστον είναι φειδωλός, υιοθετούν χωρίς αιδώ και περίσκεψη μια σχολή σκέψης που οδηγεί σε δύο κλασικά λάθη τακτικής:
Πρώτον, δείχνουμε ότι εμείς «καιγόμαστε» για λύση με σύνθετη ονομασία, όταν όλα τα αντικειμενικά δεδομένα είναι υπέρ ημών.
Δεύτερον, αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την περίληψη του όρου «Μακεδονία» με το επιχείρημα ότι έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια 140 χώρες με το συνταγματικό τους όνομα. Πρόκειται περί αυτοχειρίας.
Ξεκινώ από το δεύτερο. Κάθε διαπραγμάτευση για τα μεγάλα εθνικά μας θέματα δεν αρχίζει υποχρεωτικά από εκεί όπου την αφήσαμε πριν από δέκα χρόνια. Ο Νίκος Κοτζιάς δεν διαπραγματεύτηκε το Κυπριακό από εκεί όπου το αφήσαμε το 2004. Αναποδογύρισε την διαδικασία και επέβαλε το θέμα των εγγυήσεων στην ατζέντα.
Το ίδιο και στο Μακεδονικό. Δεν πρέπει –απαγορεύεται– να πιάσουμε το νήμα από τη σύνθετη ονομασία, ακόμη κι αν καταλήξουμε σε αυτήν. Το 2008 η Ελλάδα έκανε το μισό της διαδρομής, οι Σκοπιανοί όμως δεν μετακινήθηκαν ούτε εκατοστό.
ν
Αλυτρωτικές βλέψεις. Χάρτης των Σκοπίων με τη «Μεγάλη Μακεδονία». Οι Σκοπιανοί ζητούν τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας, την χερσόνησο της Χαλκιδικής, το Άγιο Όρος, και νοτιότερα την Κατερίνη εκτείνοντας τα σύνορά τους έως τα Πιέρια Όρη. Η παράδοση από την Ελλάδα του ονόματος «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς θα επιφέρει μελλοντικά τον τεμαχισμό της χώρας. Image: Supplied
ν
Από πού και έως πού είναι θέσφατο, λοιπόν, ότι η αφετηρία μας είναι η ίδια; Εάν πρέπει να καταλήξουμε εν έτει 2018 σε λύση εθνικά επωφελή, είναι λάθος να δίνουμε την βασίλισσά μας, την σύνθετη ονομασία, με την έναρξη της διαπραγμάτευσης, χωρίς να εξασφαλίζουμε ό,τι ενδιαφέρει εμάς: εύρος χρήσης, απάλειψη αλυτρωτισμών από το Σύνταγμά τους κτλ.
Διεκδικείς το μέγιστο του άλλου που «καίγεται» για το ΝΑΤΟ και μετά συζητάς αν θα παραχωρήσεις το δικό σου μέγιστο.
Ειλικρινά, μου είναι πολύ δυσάρεστο να ακούω μέλη της κυβέρνησης, Μακεδόνες, να λένε μοιρολατρικά: «Τι να κάνουμε; Αφού τους έχουν αναγνωρίσει 140!»
Ναι, τους έχουν, αλλά ποιος έχει κοινά σύνορά μαζί τους όπως η Ελλάδα; Ναι, τους έχουν, αλλά πέραν των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, ποιοι άλλοι τους έχουν αναγνωρίσει; Η Ζιμπάμπουε, η Τουβαλού, η Ρουάντα, η Μογγολία και το Τατζικιστάν. Γιατί δεν κοιτάμε ποιοι δεν τους έχουν αναγνωρίσει; Για παράδειγμα, σχεδόν κανένα κράτος της Ευρώπης δεν έχει αναγνωρίσει τα Σκόπια.
ν
Η Ελλάδα δεν πρέπει να ρισκάρει τίποτα
Φθάσαμε στην ουσία. Αυτό που πρέπει να ξέρουν οι ξένοι συνομιλητές μας είναι πως η Ελλάδα δεν ρισκάρει τίποτα αν δεν βρεθεί κοινός τόπος. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και απορώ με τα επιχειρήματα ότι δήθεν ακυρώνεται η επιρροή μας στα Βαλκάνια, όσο είναι εκκρεμές το θέμα του ονόματος. Απορώ διότι η εκκρεμότητα δεν εμπόδισε την πατρίδα μας να διεισδύσει στα Σκόπια τα τελευταία 25 χρόνια, όσο ήταν οικονομικά ισχυρή. Απορώ διότι οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων δεν είναι πλέον ίδιες με το 1989 – τα περί επιρροής δεν έχουν την ίδια σημασία με το παρελθόν, τότε που η Ελλάδα ήταν οικονομικά εύρωστη.
Αλλά και οι ίδιοι οι Σκοπιανοί, αλλιώς μας έβλεπαν όταν ήταν πένητες κι αλλιώς ως αναπτυσσόμενοι.
Ο ρεαλισμός και στο Κυπριακό και στο Σκοπιανό απέτυχε. Στο Κυπριακό η «αδιαλλαξία» του Τάσου Παπαδόπουλου οδήγησε στην ανακήρυξη της κυπριακής ΑΟΖ και στις έρευνες με την κάλυψη των ΗΠΑ.
Στο Μακεδονικό, μετά από 25 χρόνια ελληνικής «αδιαλλαξίας», πάλι μας παρακαλάνε για να τους εντάξουμε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Έχει αξία η άρνηση όταν υπερασπίζεσαι το εθνικό συμφέρον.
__________________
(*) Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κοττάκης είναι διευθυντής της «Εστίας», της αρχαιότερης ελληνικής εφημερίδας.
