Το μυστικό της σιδερένιας στήλης του Δελχί πριν από 1.600 χρόνια

ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ  | Ενημ. 18/05/2024, 21:38

Posted by Youmagazine Staff

 

Στέκεται αμετάβλητη στα ερείπια ενός αρχαίου ναού που χάθηκε στον χρόνο, με το μυστικό της να φυλάσσεται μέχρι σήμερα πολύ καλά.

Φτιαγμένη από σίδηρο, η στήλη έχει προσελκύσει την προσοχή των αρχαιολόγων και των επιστημόνων λόγω της αντοχής της στη διάβρωση. Image: Supplied

v

Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΣΤΗΛΗ του Δελχί έχει ύψος 7,21 μέτρα (από τα οποία ένα μέτρο είναι μέσα στο έδαφος), ζυγίζει 6,5 τόνους, κατασκευάστηκε το 400 μ.Χ., αλλά μετά από τόσους αιώνες δεν παρουσιάζει την παραμικρή διάβρωση ή σκουριά, λες και είναι κατασκευασμένη από χρυσό. «Αυτό δείχνει το υψηλό επίπεδο δεξιοτήτων που είχαν οι αρχαίοι Ινδοί στην εξόρυξη και την επεξεργασία του σιδήρου», λένε οι ειδικοί.

Το μυστικό κατασκευής της στήλης, που έχει διάμετρο 41,6 εκατοστά στη βάση και 30,5 εκατοστά στην κορυφή, παραμένει καλά κρυμμένο, γι’ αυτό και οι θεωρίες που έχουν διατυπωθεί είναι εξίσου παράδοξες με τη στήλη.

1) Είναι απομεινάρι ενός προϊστορικού πολιτισμού.

2) Είναι απόδειξη μιας αρχαίας υπερ-φυλής, όπως οι Άτλαντες.

3) Κατασκευάστηκε από εξωγήινους.

4) Είναι δάκτυλος των θεών.

Πολέμιος κάθε φανταστικής και αναπόδεικτης θεωρίας, η σύγχρονη επιστήμη βάλθηκε να λύσει το σκοτεινό μυστήριο της στήλης. Δυο Ινδοί χημικοί αποφάσισαν να διαλευκάνουν το μυστήριο. Διαβάζοντας, ωστόσο, τη μελέτη τους, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Applied Surface Science Advances, παρατηρούμε ότι δεν κατάφεραν να διαλευκάνουν το μυστικό της κατασκευής της στήλης, με αποτέλεσμα να καταλήξουν σε ένα παράλογο συμπέρασμα.
ν

Η ανθεκτική στη διάβρωση σιδερένια κολόνα του Δελχί. Πηγή: Applied Surface Science Advances

ν

Αρχαίες καταβολές

Η αρχαία στήλη, από μασίφ σφυρήλατο σίδερο, βρίσκεται στην αυλή του τζαμιού Quwwat-ul-Islam. Είναι άγνωστο πού βρισκόταν αρχικά, καθώς μέσα στους αιώνες μεταφερόταν από τόπο σε τόπο ως τρόπαιο από τους διάφορους πολέμαρχους.

Ο περιηγητής Ibn Battista ο οποίος επισκέφθηκε το Δελχί περίπου το 1333 μ.Χ. γράφει:

«Στο κέντρο του τζαμιού βρίσκεται η στήλη που προκαλεί δέος, για την οποία κανείς δεν ξέρει από τι είδους μέταλλο είναι κατασκευασμένη. Ένας από τους μαθητευόμενους μου είπε ότι λέγεται “Haft Jûsh”, που σημαίνει “επτά μέταλλα” και ότι αποτελείται από αυτά τα επτά. Ένα μέρος αυτής της στήλης, μήκους ενός δακτύλου, έχει γυαλιστεί, και αυτό το γυαλισμένο μέρος δίνει μια λαμπρή λάμψη. Το σίδερο δεν προκαλεί μια τέτοια εντύπωση».

Σύμφωνα με μια ιστορική μαρτυρία, ο Σουλτάνος ​​Iltutmish τη μετέφερε στο Δελχί έχοντάς την αφαιρέσει από την ινδουιστική πόλη Μάντια Πραντές (Madhya Pradesh) το 1228 μ.Χ. Ωστόσο, η στήλη είναι πολύ πιο παλιά.

Στην επιφάνειά τη; έχουν χαραχτεί πολλές επιγραφές. Η παλαιότερη, αποτελούμενη από έξι γραμμές, είναι γραμμένη στην αρχαία ινδική γλώσσα Μπράχμι. Η επιγραφή κατονομάζει έναν βασιλιά που ονομάζεται Chandra.

Πιθανόν να εννοεί τον αυτοκράτορα Gupta Chandragupta II (βασίλεψε περίπου 375–415 μ.Χ.),

Ή τον αυτοκράτορα Chandragupta Maurya (βασίλεψε 350 έως 295 π.Χ.).

Μπορεί, όμως, η ίδια η στήλη να είναι παλαιότερη.

Η επιγραφή περιγράφει τον Chandra να αφιερώνει την κολόνα ως “Vishnudhvaja” στον θεό Βισνού, και να την στήνει σε μια τοποθεσία που ονομάζεται “Vishnupada” (που μεταφράζεται «ένας λόφος με το αποτύπωμα του θεού Βισνού»).

Σύμφωνα με τις Βέδες, ο Βισνού, ο συντηρητής των μορφών, είναι ένας από τους σημαντικότερους θεούς του ινδουϊστικού πάνθεου. Μαζί με τον Μπράχμα, τον δημιουργό, και τον Σίβα, τον καταστροφέα, αποτελούν την Τριμούρτι, την ανώτατη τριάδα των θεών.

Με βάση αυτά, οι ερευνητές υποθέτουν ότι η στήλη αρχικά βρισκόταν μεταξύ των σπηλαίων-ναών Udayagiri στη Μάντια Πραντές.
ν

Μια από τις παραστάσεις στις σπηλιές-ναούς της Udayagiri, δείχνει ένα τέρας, όπως ο Μινώταυρος, να τρώει ανθρώπους. Ο Βισνού επενέβη και απάλλαξε την περιοχή από τη μάστιγα. Πηγή: Wikimedia Commons

ν

Μεταλλουργικό θαύμα κατά τύχη!

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στη μελέτη τους, οι αρχαίοι μεταλλουργοί της Ινδίας έφτασαν στην παραγωγή καθαρού σίδηρου σε ποσοστό 98 τοις εκατό. Το πώς το κατάφεραν είναι ένα μυστικό που μεταφερόταν από τον ένα σιδηρουργό στον άλλο, χωρίς ποτέ να αποκαλυφθεί.

«Οι αρχαίοι κάτοικοι της Ορίσα παράγουν σίδηρο από τοπικές διαθέσιμες πρώτες ύλες χρησιμοποιώντας πρωτόγονες μεθόδους επεξεργασίας που χρονολογούνται τουλάχιστον από το 1300 π.Χ. έως το 1200 π.Χ., μια τεχνική που συνεχίστηκε μέχρι τον 19ο αιώνα μ.Χ.», γράφουν οι ερευνητές, η επίκουρη καθηγήτρια Nityananda Agasti και ο καθηγητής Balaram Pani.

Κατά τους ερευνητές, η σιδερένια στήλη δεν οξειδώνεται όχι από πρόθεση των κατασκευαστών της, αλλά… από λάθος!

Όπως γράφουν, οι αρχαίοι μεταλλουργοί εξήγαγαν τον σίδηρο από σιδηρομετάλλευμα χρησιμοποιώντας φούρνους άνθρακα.

Εκείνη την εποχή, όμως, δεν μπορούσαν να πετύχουν μεγαλύτερη θερμοκρασία από 1.400 βαθμούς Κελσίου. Αυτοί οι βαθμοί δεν αρκούν για να λιώσει εντελώς το μέταλλο. Έτσι, αυτό που πήραν ήταν μια «μαλακή σπογγώδης μάζα που σφυρηλατήθηκε για να διαμορφωθεί στο επιθυμητό αντικείμενο», δηλαδή τη στήλη.

Με άλλα λόγια, οι αρχαίοι τεχνίτες πέτυχαν ένα θαύμα κατά λάθος!
ν

Η επιγραφή στην γκρίζα επιφάνεια της σιδερένιας στήλης αναφέρει ότι αφειρώθηκε στον θεό Βισνού από έναν κυβερνήτη ονόματι Chandra. Πηγή: Wikimedia Commons
ν

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι ο φώσφορος (Ρ) που υπάρχει στον φωσφορικό σίδηρο (FePO4) οξειδώνεται σε φωσφορικό ανιόν (phosphate), δρώντας σαν αναστολέας, προάγοντας το σχηματισμό προστατευτικών μεμβρανών οξειδίου για την πρόληψη της διάβρωσης. Πηγή: Applied Surface Science Advances
ν

Πιο συγκεκριμένα, οι αρχαίοι τεχνίτες, από τη «μαλακή σπογγώδης μάζα», έφτιαξαν πολλές «τηγανίτες», δηλαδή σιδερένιους δίσκους, που τοποθετήθηκαν ο ένας πάνω στον άλλον και σφυρηλατήθηκαν επανειλημμένα, με αποτέλεσμα να διαχωριστεί η ρευστή σκωρία (οι ακαθαρσίες του ορυκτού) και να μείνει καθαρός σίδηρος.

Φυσικά, η σφυρηλάτηση, επειδή γινόταν με το χέρι, δεν αφαίρεσε ομοιόμορφα τη σκωρία, αλλά άφησε ένα συνονθύλευμα από μικροσκοπικά, πλούσια σε φώσφορο σωματίδια σκωρίας που βρίσκονται μεταξύ των σωματιδίων του σιδήρου.

Αυτά τα πλούσια σε φώσφορο σωματίδια δημιουργούν ένα δίκτυο ηλεκτρικών αγωγών ανόδου-καθόδου που προκαλούν μια σειρά από χημικές αντιδράσεις, οι οποίες προστατεύουν την στήλη από τη διάβρωση!

Αυτά γράφουν εν περιλήψει οι δυο Ινδοί επιστήμονες στη μελέτη τους, θυμίζοντας τη γνωστή παροιμία «όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια».
ν

 

---