Η Ζώνη του Μεσονυκτίου με νερό από τον 4ο αιώνα μ.Χ.

Κατηγορία ΘΕΜΑΤΑ, Περιβάλλον

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Posted by Youmagazine Staff

 

Ένας μυστηριώδης θύλακας στη Ζώνη του Μεσονυκτίου στο Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό έχει παγιδεύσει νερό που χρονολογείται από τον 4ο αιώνα.

Η Ζώνη του Μεσονυκτίου στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό περιέχει νερό που χρονολογείται από τον 4ο αιώνα της χρονολογίας μας. Image: Supplied
ν

ΤΗΝ αποκαλούν «Ζώνη του Μεσονυκτίου», αρχίζει από τα 1.000 μέτρα και φτάνει στα 3.800 μέτρα από την επιφάνεια. Στη ζώνη αυτή, στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, υπάρχει ένας θύλακας, σε βάθος περίπου 2 χιλιομέτρων που περιέχει νερό που τοποθετείται χρονολογικά στο 400 μ.Χ., εποχή που οι βάρβαρες γερμανικές φυλές προκαλούσαν με τις επιδρομές τους την πτώση της ρωμαϊκής ηγεμονίας, σηματοδοτώντας την έναρξη του μεσαίωνα στην Ευρώπη.
Ο μυστηριώδης θύλακας με το αρχαίο νερό έχει μήκος 6.000 χλμ. και πλάτος 2.000 χλμ., ενώ το ύψος του κυμαίνεται αρχίζοντας από το 1 χλμ. κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού και φτάνοντας τα 2,5 χλμ. σε βάθος.
Η χρονολόγηση με άνθρακα που έγινε πριν από λίγο καιρό αποκάλυψε την ηλικία του παγιδευμένου νερού, αλλά οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς δημιουργήθηκε αυτή η στατική υδάτινη λεκάνη στο συγκεκριμένο σημείο του ωκεανού. Αφού βασάνισαν το μυαλό τους, βρήκαν το πώς και το γιατί.
ν

Η σχηματική αυτή απεικόνιση των ωκεάνιων ρευμάτων δείχνει πώς δημιουργήθηκε η μυστηριώδης ζώνη με το αρχαίο νερό στον ωκεανό. Photo: Fabien Roquet and Casimir de Lavergne. Πηγή: Supplied
ν

Μια διεθνής ομάδα ερευνητών, υπό την καθοδήγηση του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, κατάφερε να λύσει το μυστήριο του παγιδευμένου νερού και να διαπιστώσει τι είναι αυτό που εμποδίζει τόσους αιώνες το αρχαίο νερό να κυκλοφορήσει και να έρθει σε επαφή με την ατμόσφαιρα. Οι λόγοι εκτίθενται από τον καθηγητή Casimir de Lavergne, του Τμήματος Μαθηματικών και Στατιστικής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, και επικεφαλής της έρευνας, στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στην τελευταία έκδοση του επιστημονικού περιοδικού Nature.
Για να κατανοήσουμε τον μηχανισμό που ανακάλυψαν οι επιστήμονες και επέδρασε στον σχηματισμό στη Ζώνης του Μεσονυκτίου του θύλακα με το αρχαίο νερό, θα πρέπει να πούμε δυο λόγια για την θαλάσσια διαστρωμάτωση των ωκεανών.
Τα βάθη των ωκεανών διαιρούνται σε πέντε ζώνες: α) την επιπελαγική, που φτάνει σε βάθος τα 200 μέτρα, β) την μεσοπελαγική, που φτάνει σε βάθος τα 1.000 μέτρα, γ) την βαθυπελαγική (ή Ζώνη του Μεσονυκτίου) που φτάνει σε βάθος τα 4.000 μέτρα, δ) την αβυσσοπελαγική, που φτάνει έως τον πυθμένα των ωκεανών, και ε) την πλουτώνια (Ζώνη του Πλούτωνα) που αφορά της ωκεάνιες τάφρους.
Στην αβυσσαία ζώνη ή αβυσσοπελαγική στοιβάδα ανήκουν τα νερά κοντά στο βυθό των ωκεανών. Η ονομασία προέρχεται από την ελληνική λέξη άβυσσος. Εκτείνεται σε βάθη 4 έως 6 χιλιομέτρων, παραμένοντας σε αέναο σκότος, μιας και οι ακτίνες του ήλιου δεν φτάνουν σε τέτοια βάθη. Τα πλάσματα αυτής της ζώνης είναι ικανά να αντέξουν σε τεράστια υδάτινη πίεση, που φτάνει μέχρι και τα 76 megapascal. Τα επίπεδα πίεσης του νερού σε αυτά τα βάθη λειτουργούν αποτρεπτικά για να μπορέσει ο άνθρωπος να τα εξερευνήσει. Για παράδειγμα, η βαθιά τάφρος των Φιλιππίνων είναι σχεδόν εντελώς ανεξερεύνητη. Μόνο το γαλλικό βαθυσκάφος Trieste έχει καταφέρει να εισχωρήσει σε αυτή τη σκοτεινή ζώνη. Το ίδιο συμβαίνει με τους πυθμένες του Ειρηνικού και του Ατλαντικού Ωκεανού.
Σε αυτά τα αβυσσαλέα βάθη, τα μεγαλύτερης πυκνότητας ύδατα έχουν βόρεια ροή, ενώ τα λιγότερο πυκνά νότια. Η αντίθετη αυτή κίνηση των ωκεάνιων ρευμάτων δημιουργεί ένα φαινόμενο που ονομάζεται «αβυσσαία αναστροφή της κυκλοφορίας», με αποτέλεσμα να παγιδεύεται άνθρακας και θερμότητα σε χρονοδιαγράμματα που υπερβαίνουν τον έναν αιώνα.  
Σύμφωνα με την έκθεση των επιστημόνων, βορείως του 32ου νότιου παράλληλου της Γης, η ανώμαλη τοπογραφία του ωκεάνιου πυθμένα υποχρεώνει τα πυκνά νερά της νότιας προέλευσης να κατευθύνονται βόρεια σε βάθος περίπου 4 χιλιομέτρων και να επιστρέφουν προς το νότο σε βάθος όχι μεγαλύτερο των 2,5 χιλιομέτρων. Αυτό συμβαίνει στα νερά του Ειρηνικού, Ινδικού και Ατλαντικού Ωκεανού.
ν

Ο 32ος νότιος παράλληλος της Γης. Πηγή: Wikimedia Commons
ν

Η αντιστροφή αυτή των υδάτων, δημιουργεί θύλακες νερού στα υπερκείμενα μεσαία βάθη (βαθυπελαγική ζώνη βάθους από 1 έως 2,5 χιλιόμετρα) που φιλοξενεί μια συγκριτικά ασθενή μέση μεσημβρινή ροή. Αυτό υποστηρίζεται από τις μετρήσεις ραδιενεργού άνθρακα που έγιναν στον συγκεκριμένο θύλακα νερού.
«Σε αυτή την απομονωμένη βαθυπελαγική στοιβάδα, τη Ζώνη του Μεσονυκτίου, έχουν παγιδευτεί παλαιά ωκεάνια νερά, μαζί με θρεπτικά συστατικά και άνθρακα, που έχουν άμεση επίπτωση στην ικανότητα του ωκεανού να τροποποιεί το κλίμα για εκατοντάδες χρόνια», αναφέρει ο Dr Fabien Roquet του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης.
ν

Ο Σουηδός επιστήμονας Dr Fabien Roquet μέλος της ομάδας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης ερεύνησε την θαλάσσια Ζώνη του Ημίφωτος στον Ειρηνικό Ωκεανό. Image: Supplied
ν

Αριστερά, ο επικεφαλής της έρευνας Dr Casimir de Lavergne, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και δεξιά απεικόνιση Γότθων στρατιωτών που κατέστρεψαν την ρωμαϊκή ηγεμονία, σε μεταλλικό σκεύος του 388 μ.Χ. Πηγή: Wikimedia Commons
ν

Η χαμηλή οξυγόνωση της Ζώνης του Μεσονυκτίου, σημαίνει ότι η θαλάσσια ζωή περιορίζεται, αλλά δεν απουσιάζει εντελώς.
«Στη ζώνη αυτή η ζωή δεν είναι πολύ ανθηρή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μια νεκρή ζώνη», δήλωσε ο Dr de Lavergne.
Ο Ατλαντικός και ο Ινδικός Ωκεανός έχουν επίσης παρόμοιες Ζώνες Μεσονυκτίου, αλλά νεότερης προέλευσης, ενώ τα ύδατα στην Ανταρκτική έχουν σχετικά υψηλή περιεκτικότητα σε οξυγόνο.
Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι εκτός της εξήγησης για το παγιδευμένο αρχαίο νερό, η μελέτη τους θα βοηθήσει άλλους επιστήμονες να κατανοήσουν την ικανότητα των ωκεανών να απορροφούν τη θερμότητα που παγιδεύεται από την αύξηση των αερίων θερμοκηπίου.
ν

A New Continent is Discovered in the Pacific Ocean!!!!

ν

ν

 


Translate this post