Η γυναίκα που βλέπει παντού δράκους
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Από τον Αντώνη Κυριαζή
Μια παράξενη πάθηση κάνει μια γυναίκα να βλέπει παντού γύρω της δράκους, όπου κι αν κοιτάξει. Πώς εξηγείται το παραισθητικό αυτό φαινόμενο;
Οι γιατροί δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν τι είναι αυτό που προκαλεί τα παράξενα οράματα με δράκους. Πηγή: News media
ν
ΜΙΑ ιατρική έκθεση αποκαλύπτει την ασυνήθιστη περίπτωση μιας γυναίκας, η ταυτότητα της οποίας δεν έχει αποκαλυφθεί, που επισκέφθηκε τα εξωτερικά ιατρεία μιας κλινικής για να αναφέρει ότι έβλεπε γύρω της περίεργα πρόσωπα, συγκεκριμένα δράκους, σε τακτική βάση.
Όπως αναφέρει το περιοδικό Discover, τον Ιούλιο του 2011, μια 52χρονη γυναίκα παρουσιάστηκε σε μια ψυχιατρική κλινική για να ζητήσει βοήθεια. Το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η ασθενής ήταν ασυνήθιστο: είτε είχε τα μάτια κλειστά είτε ανοιχτά, έβλεπε παντού γύρω της μορφές δράκων. Μάλιστα έβλεπε τα ίδια πρόσωπα πολλές φορές μέσα στη μέρα.
Όπως είπε στους έκπληκτους γιατρούς, τα πρόσωπα εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν τυχαία, μερικές φορές πάνω στους τοίχους του σπιτιού της και άλλες στην οθόνη του υπολογιστή. Κάποιες φορές εμφανίζονταν στο απόλυτο σκοτάδι και άλλες έπαιρναν τη θέση του προσώπου ενός άλλου ανθρώπου που ήταν στο δωμάτιο.
Σύμφωνα με την περιγραφή της γυναίκας, οι δράκοι είχαν «μακρόστενο ρύγχος, με μακριά, μαύρα μυτερά αυτιά, το δέρμα τους ήταν φολιδωτό όπως των ερπετών, και τεράστια μάτια σε φωτεινό κίτρινο, πράσινο, μπλε ή κόκκινο χρώμα».
Για να εντοπίσουν την πηγή των παραισθήσεων, οι γιατροί υπέβαλαν την 52χρονη γυναίκα σε νευρολογικές εξετάσεις, αναλύσεις αίματος και σε ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Όλες οι εξετάσεις ήταν φυσιολογικές, εκτός της μαγνητικής του εγκεφάλου (MRI), που έδειξε κάποιες μικρής εκτάσεως αλλοιώσεις στη λευκή ουσία του εγκεφάλου (μυελώδες έλυτρο), που πάντως δεν εξηγούν αυτού του είδους τις παραισθήσεις.
Το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι γιατροί ήταν να καταστείλουν ως ένα βαθμό τα συμπτώματα αυτής της μυστηριώδους πάθησης, χρησιμοποιώντας ένα συμβατικό φάρμακο για την άνοια, τη ριβαστιγμίνη. Το μυστήριο της αιτίας που προκαλεί αυτά τα δρακοντοειδή οράματα δεν λύθηκε ποτέ.
Η ριβαστιγμίνη (rivastigmine) είναι ένας αναστολέας της ακετυλοχολινεστεράσης και της βουτυρυλχολινεστεράσης (AChE/BuChE) καρβαμικού τύπου, που πιστεύεται ότι διευκολύνει τη χολινεργική νευροδιαβίβαση επιβραδύνοντας την αποικοδόμηση της ακετυλοχολίνης που απελευθερώνεται από όσους χολινεργικούς νευρώνες διατηρούν τη λειτουργικότητά τους. Έτσι, η ριβαστιγμίνη ενδέχεται να έχει βελτιωτική δράση σε γνωσιακά ελλείμματα χολινεργικής μεσολάβησης σχετιζόμενα με τη νόσο Αλτσχάιμερ.
ν
Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει το δράκο και σώζει τη βασιλοπούλα. Πίνακας του Πάολο Ουτσέλο (1458-1460). Πηγή: Wikimedia Commons
ν
Η συμβολική σημασία του Δράκου
Ο δράκος και το φίδι έχουν πλούσιο συμβολισμό στην ιστορία και τη μυθολογία της ανθρωπότητας. Ο Απόλλωνας «σκότωσε» τον δράκοντα Πύθωνα που φύλαγε το Μαντείο των Δελφών και πήρε τη θέση του.
Σε γενικές γραμμές, τα ζώα αυτά εμφανίζονταν με ορισμένες ιδιότητες που γίνονταν φανερές στο φυσικό τους περιβάλλον. Αυτά τα χαρακτηριστικά οι άνθρωποι ήθελαν να τα έχουν οι ίδιοι. Και πίστευαν ότι θα τα αποκτούσαν ευθυγραμμιζόμενοι με τα ζώα αυτά, είτε επρόκειτο για τους ίδιους ατομικά είτε γα το έθνος ή τη φυλή τους.
Η πρακτική αυτή σώζεται σήμερα σε κάποιο βαθμό στα στρατιωτικά λάβαρα και τα εθνικά σύμβολα. Για παράδειγμα, ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας, και η μορφή του κοσμεί τις σημαίες του στρατού ξηράς. Επίσης, θεωρούνταν Άγιος προστάτης των Σταυροφόρων και των Προσκόπων.
Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Άγιος Γεώργιος σκότωσε έναν δράκοντα, ο οποίος φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα που θα θυσιαζόταν στον δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν αντιταχθεί με αυτό το τέρας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Όταν ήρθε η σειρά της βασιλοπούλας να θυσιαστεί, την έσωσε ο Άγιος Γεώργιος φονεύοντας το δράκο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου, αλλά και με τις δρακόντιες μορφές που φιγουράρουν στα εθνικά λάβαρα άλλων εθνών, όπως στην αιγυπτιακή σημαία, ή στη σημαία της Ουαλίας.
Στους μύθους των δρακόντων επαναλαμβάνονται ορισμένα χαρακτηριστικά ψυχολογικά στοιχεία, όπως:
α) Ο Δράκος είναι συχνά προστάτης ενός θησαυρού (ή πηγής νερού ή τόπου δύναμης). Με τη φοβερή παρουσία του, το θηρίο αντιπροσωπεύει τους φόβους που πρέπει να ξεπεραστούν πριν την αναγνώριση και ευθυγράμμιση με τον Αληθινό Εαυτό.
β) Ορισμένες φορές ο Δράκος συμβολίζει τις αρχέγονες δυνάμεις του σύμπαντος, οι οποίες δρουν ανεξέλεγκτα έξω από το προστατευτικό περιβάλλον της γεώσφαιρας στην οποία κατοικεί ο άνθρωπος.
γ) Σε κάποιες περιπτώσεις ο Δράκος –και εδώ βρίσκεται η ουσία– αντιπροσωπεύει τα πάθη από τα οποία κυριαρχείται ο άνθρωπος, έτσι που άλλοτε είναι φλογερός, άλλοτε ψυχρός σαν ερπετό και άλλοτε άγριος και θυμωμένος. Από τη σκοπιά αυτή συνδέεται με την γενετήσια ορμή.
δ) Αν ο άνθρωπος θέλει να ενωθεί με τον Ανώτερο Εαυτό (που στους θρύλους είναι η πηγή, ο θησαυρός, η βασιλοπούλα κτλ.), θα πρέπει να καθαρίσει τον εαυτό του, όπως ο Ηρακλής, από αυτή την «Κόπρο του Αυγεία», που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «σύμπλεγμα» (complex) ή προσωπικότητα. Μόνο όταν πετάξει όλα τα «σκουπίδια» που κουβαλά εντός του, θα μπορέσει να ευθυγραμμιστεί με τον Ανώτερο Εαυτό.
ν
Ο Μιχαήλ κατατροπώνει το Κτήνος. Έργο του Γκουίντο Ρένι (1636) που βρίσκεται στο
ναό της Παναγίας της Συλλήψεως στη Ρώμη. Πηγή: Wikimedia Commons
ν
ε) Για να νικήσουμε αυτό το «Θηρίο» ή το «Κτήνος» μέσα μας, διότι αυτό προβάλλει ισχυρή αντίσταση, θα πρέπει να δράσουμε με αυταπάρνηση και το θάρρος ενός ήρωα ή μιας ηρωίδας, όπως έπραξαν ο Άγιος Γεώργιος και η Ζαν ντ’ Αρκ (Ιωάννα της Λωραίνης), στα όνειρα της οποίας εμφανιζόταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Στην Αποκάλυψη (12:7-9) ο Μιχαήλ, επικεφαλής στρατιάς αγγέλων, κατατρόπωσε τον δράκοντα, «τον όφιν τον μέγα, τον αρχαίον», και τον έδιωξε από τον ουρανό.
Η μάχη αυτή ωστόσο είναι σύνθετη και μυητική δεν σχετίζεται απλώς με την επικράτηση του καλού έναντι του κακού. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτή η επική μάχη είναι πραγματικά η προσπάθεια της ψυχής να συνθέσει όλα τα ενάντια στοιχεία που υπάρχουν μέσα της και ότι η επικράτηση του Ανώτερου Εαυτού γίνεται μόνο όταν κάποιος έχει επιτελέσει με επιτυχία αυτό το έργο.
Οι αρχαίες παραδόσεις μας πληροφορούν ότι όσοι πετύχαιναν αυτό το έργο ονομάζονταν «Οφίτες», «Γιοι του Δράκοντα» και «Δράκοντες της Σοφίας», επειδή ο Όφις και ο Δράκοντας είναι δύο σύμβολα της Σοφίας, της Αθανασίας και της Επαναγέννησης. Όπως το φίδι αποβάλλει το παλιό δέρμα του για να ξαναεμφανιστεί πάλι με ένα καινούριο, έτσι και ο Ανώτερος Εαυτός απορρίπτει τη μια προσωπικότητα για να ενδυθεί μιαν άλλη.
