Dr Barry Downing: Ήταν ο Ιησούς εξωγήινος; (vid)

ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Από τον Αντώνη Κυριαζή

 

Ήταν ο Ιησούς εξωγήινος; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο συγγραφέας Μπάρρυ Ντάουνινγκ στο βιβλίο του “Βίβλος και ιπτάμενοι δίσκοι”.

Ο Ιησούς ήταν αρχηγός διαστημικού στόλου, ισχυρίζεται ο Αμερικανός λόγιος δρ Μπάρρυ Ντάουνινγκ. Πηγή: News Media

ν

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Ιησού είναι η μεγαλύτερη εορτή που σφραγίζει την περίοδο του χριστιανικού Πάσχα. Έχοντας βιώσει έναν μαρτυρικό θάνατο πάνω στο σταυρό, ο Ιησούς ανασταίνεται εκ νεκρών, μετά την τριήμερη ταφή του. «Ο δε Θεός ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών», αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (3:36). Λίγο μετά παρουσιάζεται στους μαθητές του με αλλαγμένη όψη, οι οποίοι δυσκολεύονται να τον αναγνωρίζουν. Τέλος, σαράντα μέρες μετά γίνεται η «ανάληψή» του στους ουρανούς.

Ορισμένοι μελετητές της Βίβλου, όπως ο δρ Μπάρρυ Ντάουνινγκ, ερμηνευοντας τα αρχαία κείμενα υπό το πρίσμα της σύγχρονης διαστημικής εποχής, πιστεύουν ότι η «ανάληψη» του Ιησού στους ουρανούς υποκρύπτει την παρουσία κάποιου διαστημόπλοιου που τον μετέφερε από τη γη στο εσωτερικό του.

Αυτό δεν είναι απλά μια υπόθεση. Παρά πολλές χριστιανικές τοιχογραφίες με θέμα τη Σταύρωση, Ανάσταση και Ανάληψη του Ιησού είναι διακοσμημένες με παράξενα σκάφη που πετούν στον ουρανό και που σήμερα τα αναγνωρίζουμε ως ιπτάμενους δίσκους ή εξωγήινα διαστημόπλοια.

Το Σερβικό Ορθόδοξο Μοναστήρι Βισόκι Ντέτσανι στο Κόσοβο, που είναι αφιερωμένο στον Χριστό Παντοκράτορα και την Ανάληψη του Κυρίου, είναι γεμάτο από διαστημικά οχήματα που πετούν πέριξ του Ιησού ή των αγγέλων.

Το μοναστήρι που βρίσκεται στο χωριό Ντέτσανι, το έκτισε ο Σέρβος βασιλιάς Στέφανος Ούρος Γ΄ Ντέτσανσκι το 1335. Η τοιχογράφηση του ναού διήρκεσε από το 1335 μέχρι το 1350 και εργάστηκαν αρκετές ομάδες από τους καλύτερους ζωγράφους-αγιογράφους της αυτοκρατορίας του Στέφανου Ούρος Δ΄ Ντούσαν.
ν

Δεξιά και αριστερά του Εσταυρωμένου πετούν δύο αερόπλοια που μοιάζουν να κυνηγούν το ένα το άλλο. Από το Μοναστήρι Βισόκι Ντέτσανι του Κοσόβου, 14ος αιώνας. Πηγή: YouTube
ν

Προσωποποίηση του Ήλιου και της Σελήνης από το Μοναστήρι Βισόκι Ντέτσανι του Κοσόβου, 14ος αι. Ο εικονογράφος φαίνεται να υπονοεί ότι οι αποκαλούμενοι «εξωγήινοι» είναι άγγελοι και αρχάγγελοι με αστρική μορφή. Πηγή: YouTube
ν

Ο Ιησούς ως αρχηγός διαστημικού στόλου. Αυτός ο πίνακας του Masolino da Panicale (1428-1432) με τίτλο “Το θαύμα του χιονιού” από τη Santa Maria Maggiore, αναφέρεται στην πτώση χιονιού Αύγουστο μήνα. Πάνω από τα κεφάλια των πιστών παρατηρούμε ένα τεράστιο κύμα UFO. Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε, Νάπολη. Πηγή: YouTube
ν

Λεπτομέρεια από τον προηγούμενο πίνακα “Το θαύμα του χιονιού”, με το κύμα των ιπτάμενων δίσκων να καλύπτει τον ουρανό. Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε, Νάπολη. Πηγή: YouTube
ν

Η Μαντόνα και το Θείο Βρέφος. Έργο του Domenico Ghirlandaio, 15ος αιώνας. Παλάτσο Βέκιο, Φλωρεντία. Δεξιά, δίπλα από τον ώμο της Παναγίας, ένας άνθρωπος και το σκυλί του φαίνονται να κοιτάζουν ένα φωτεινό αερόπλοιο στον ουρανό. Πηγή: Wikimedia Commons
ν

Η ίδια η παρουσία του Ιησού στη γη είναι γεμάτη από μυστηριώδεις εξαφανίσεις και αιφνίδιες εμφανίσεις. Ο Ιησούς δεν έχει κάποιο μόνιμο τόπο διαμονής. Πολλές φορές αφήνει τους μαθητές μόνους και όταν εκείνοι τον αναζητούν, εμφανίζεται μπροστά τους αιφνιδίως.

Μια από τις αιφνίδιες αναχωρήσεις του Ιησού περιγράφει ο Ματθαίος (8:18): «Ιδών δε ο Ιησούς πολλούς όχλους περί αυτόν εκέλευσεν απελθείν εις το πέρας».

Το ίδιο ξαφνική ήταν και η παρουσία του στη γη. Τα Ευαγγέλια δεν γράφουν πολλά για την παιδική και εφηβική ηλικία του. Ο Ιησούς εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά σε ηλικία 30 ετών (Μάρκος 1:9). Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής τον αναγνωρίζει ως τον αναμενόμενο Μεσσία και αυτό είναι το «διαβατήριο» με το οποίο ο Ιησούς αρχίζει συγκεντρώνει την ομάδα των μαθητών και αρχίζει τη διδασκαλία του στους Εβραίους.

Ωστόσο, υπάρχει πάντα μια σκιά υποψίας για το πρόσωπό του. Παρ’ όλο που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής τον αναγνώρισε ως Μεσσία, ο ίδιος το αρνείται. Όταν κάποιοι Φαρισαίοι τον ρωτούν αν είναι ο Μεσσίας (Χριστός), γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (1:20), ο Ιησούς το αρνείται: «και ωμολόγησεν ότι ουκ ειμί εγώ ο Χριστός».

Εδώ γίνεται ταύτιση της εβραϊκής λέξης Μεσσίας (εβρ. משיח‎, Μασίαχ), που σημαίνει «απεσταλμένος» και της ελληνικής λέξης Χριστός που σημαίνει «χρισμένος». Αν και οι δύο όροι είχαν διαφορετική έννοια, έφτασαν στις μέρες μας να θεωρούνται ταυτόσημοι.

Ο Μάρκος σε δύο σημεία (8:28 και 9:5) παρουσιάζει τους μαθητές να μην ξέρουν –ύστερα από τόσο καιρό που είναι μαζί του– με ποιον έχουν να κάνουν. Ζητούν από τον Ιησού να τους αποκαλύψει την ταυτότητά του: «Μήπως είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ή ο Ηλίας, ή ο Μωυσής, ή κάποιος από τους άλλους προφήτες;» Εκείνος απαντά ότι είναι ο Χριστός (δηλαδή ο «Απεσταλμένος», όπως δείξαμε πιο πάνω) και τους ζητά να το κρατήσουν κρυφό.

Στα ευαγγέλια ο Ιησούς κάνει συχνά λόγο για τον «πατέρα» του που τον περιμένει στους ουρανούς. Και σε ένα σημείο (Ιωάννης, 1:52) η περιγραφή που κάνει θυμίζει μητρικό διαστημόπλοιο που περιμένει στον ουρανό και άλλοτε είναι φανερό άλλοτε όχι: «αλήθεια σας λέγω, ότι από τώρα θα βλέπετε ανοιχτό τον ουρανό και τους αγγέλους του Θεού να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, να συνοδεύουν και να υπηρετούν τον υιόν του ανθρώπου».

Και το Κατά Ματθαίον (3:17): «και ιδού φωνή εκ των ουρανών λέγουσα…»

Κάποια στιγμή ο Ιησούς αποκαλύπτει στους πιο στενούς μαθητές του το πραγματικό πρόσωπό του. Είναι το επεισόδιο της Μεταμόρφωσης που αναφέρει ο Ματθαίος (17:1-6). Ο Ιησούς παίρνει μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τους πηγαίνει σε ένα ψηλό βουνό. Μπροστά τους μεταμορφώνεται: «και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος∙ τα δε ιμάτια (ενδύματα) αυτού εγένετο λευκά ως το φως».

Παρά το λάθος στο χρόνο του ρήματος (εγένετο αντί εγένοντο), στο απόσπασμα αυτό οι μαθητές βλέπουν να έρχεται κατά πάνω τους και να τους επισκιάζει ένα «φωτεινό σύννεφο», μέσα από το οποίο ακούστηκε μια φωνή. Οι καημένοι, φοβήθηκαν τόσο πολύ που έπεσαν κάτω, με τα πρόσωπά τους στο έδαφος.

Και εδώ ο Ιησούς τους ζητά να μην αποκαλύψουν σε κανέναν αυτό που είδαν, αλλά να το κρατήσουν μυστικό.
ν

Μια από τις πρώτες απεικονίσεις του Ιησού στο Παρεκκλήσι του Αρχιεπισκόπου στη Ραβέννα (500 μ.Χ.). Πατά πάνω σε ένα λιοντάρι και σε ένα φίδι, σύμβολα της θηριώδους ανθρώπινης φύσης. Image: Supplied
ν

Τοιχογραφία του Ιησού και των Αποστόλων στην κρύπτη του Αμπλία στις Κατακόμβες της Αγίας Δομιτίλλης στη Ρώμη. Σύμφωνα με τον W.F. Volbach η συγκεκριμένη τοιχογραφία είναι του 4ου αιώνα μ.Χ. Image: Supplied

ν

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη από παρόμοια παράδοξα περιστατικά. Σύμφωνα με τον δρα Ντάουνινγκ, τα λεγόμενα «θαύματα» αποτελούν αποδείξεις για την ύπαρξη ενός πολύ ανεπτυγμένου πολιτισμού που επισκέφθηκε τη Γη, και τα οποία οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, μην μπορώντας να τα εξηγήσουν, τα θεώρησαν εκδηλώσεις του υπερφυσικού.

Ο Ιησούς ήρθε τότε στη Γη –μια περίοδο που πέθαινε ο αρχαίος κόσμος κι ένας άλλος βάρβαρος και σκοτεινός ερχόταν να πάρει τη θέση του– για να δώσει στις μάζες μια ψυχική ώθηση.

Ο χριστιανισμός που ξεκίνησε με τα κηρύγματα του Παύλου, οργανώθηκε και συστηματοποιήθηκε τους επόμενους αιώνες από τους πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι τον πλούτισαν εμφυτεύοντας σε αυτόν στοιχεία από την θεολογία του Πλάτωνα και της ελληνικής παράδοσης, όπως οι μυστηριακές τελετές σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνη, έτσι που τελικά απέβαλλε τον εβραϊκό χαρακτήρα του και ελληνοποιήθηκε.

Όπως και να ’χει, οι δημιουργοί του χριστιανισμού ενδιαφέρθηκαν περισσότερο να δώσουν έναν ηθικό κώδικα ζωής στα βάρβαρα πλήθη και τις ανεξέλικτες μάζες, παρά να ρίξουν φως στη μυστηριακή διδασκαλία του Ιησού. Έτσι, συνέβησαν πολλά καλά και πολλά κακά. Γιατί όσο θεόπνευστη κι αν είναι μια διδασκαλία, στα χέρια των ανθρώπων υποβαθμίζεται και τελικά γίνεται όργανο εξυπηρέτησης των ανθρώπινων παθών και φιλαυτίας.

Ο ίδιος το είχε προβλέψει: «Όταν πριν από εμένα ήρθε ο Ηλίας, οι άνθρωποι δεν τον αναγνώρισαν, και στο όνομά του έκαναν αυτά που ήθελαν οι ίδιοι∙ το ίδιο θα συμβεί και με τον υιό του ανθρώπου, που θα πάθει και αυτός πολλά» (Ματθαίος 17:12).

Ακόμη και τη μορφή του άλλαξαν, παρουσιάζοντάς τον άλλοτε σαν έναν γενειοφόρο δάσκαλο με μαύρα μαλλιά και αυστηρό βλέμμα κι άλλοτε σαν έναν ξανθό γαλανομάτη χίπη, με λευκά ρούχα και ονειροπόλα έκφραση.
ν

Στις κατακόμβες των αγίων Μαρκελίνου και Πέτρου στη Ρώμη σώζεται μια από τις πρώτες απεικονίσεις του Ιησού, με τη θεραπεία της γυναίκας που αιμορραγούσε (Μάρκος 5:25-34). Η γυναίκα θεραπεύτηκε αγγίζοντας απλώς τον μανδύα του Ιησού. (2ος-3ος αιώνας).
ν

Η επόμενη εμφάνιση του Ιησού –όποτε αυτή γίνει– θα σχετίζεται με τη νοητική ώθηση των ανθρώπων. Όχι βέβαια όλων, καθώς δεν είναι όλοι έτοιμοι ή άξιοι σωτηρίας, αλλά όσων τα ονόματά τους είναι γραμμένα στο (επτασφράγιστο) Βιβλίο της Ζωής, που αναφέρεται αρκετές φορές στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Ικανός αριθμός διαστημοπλοίων μεγάλης χωρητικότητας θα προσγειωθούν σε διάφορα σημεία του πλανήτη για να δεχτούν και να φιλοξενήσουν στο εσωτερικό τους τούς άξιους σωτηρίας. Οι μυημένοι γνωρίζουν τι θα συμβεί μετά. Όσο για τα κοπάδια που θα μείνουν πίσω, αυτά θα συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν και η ανάμνηση αυτού του φοβερού θεάματος, καθώς η μια γενιά θα πεθαίνει μετά την άλλη, σταδιακά θα ξεθωριάσει στη μνήμη τους.
ν

Κατά την επανεμφάνιση του Ιησού, ικανός αριθμός διαστημοπλοίων θα εμφανιστούν σε διάφορα σημεία της Γης για να παραλάβουν όσους είναι έτοιμοι για το επόμενο εξελικτικό βήμα. Image: Supplied

ν

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ο Πλάτωνας, μιλώντας σαν θεολόγος, στο έργο του Φαίδων (71c-72b), έχει δείξει με περίσσια επάρκεια ότι οι ζωντανοί έρχονται από τους νεκρούς και οι ψυχές έρχονται εδώ από τον Άδη. Γιατί τίποτε δεν γεννιέται από το μηδέν ούτε πηγάζει κάτι από το μη υπάρχον.

Ο Άδης είναι ένα σκοτεινό και κρύο μέρος. Οι ψυχές έρχονται από τον Άδη στον κόσμο αυτόν και στο φως του Ήλιου για να απολαύσουν «ή μάλλον να αναπαυθούν», επισημαίνει ένας προηγούμενος μεγάλος θεολόγος και στοχαστής, ο Ηράκλειτος. Και αυτό ακριβώς κάνουν. Γιατί εδώ είναι ο κόσμος της Αφροδίτης, των σαρκικών απολαύσεων και ηδονών. Υπάρχει όμως ένα παράδοξο ή, αν θέλετε, μια αντίφαση.

Ο κόσμος αυτός, κάτω από το ζεστό φως του Ήλιου, είναι αληθινός παράδεισος. Ο άνθρωπος, όμως, είναι προσωρινός. Ενοικεί στον πλανήτη Γη για ορισμένο χρονικό διάστημα. Ύστερα τον περιμένει ο θάνατος και η επιστροφή στο κρύο και στο σκοτάδι.

(Το κείμενο συνεχίζεται πιο κάτω)
ν

---

ν

Δείτε επίσης

ν

---

ν

Υπάρχει τελικά σωτηρία; Η απάντηση είναι ναι, αλλά όχι γι’ αυτούς που δεν μπορούν να διαχωρίσουν την ήρα από το στάρι.

Παρά το ότι βρίσκεται στις πιο χαμηλές βαθμίδες της εξελικτικής κλίμακας, ο άνθρωπος είναι προικισμένος με νου – ασχέτως αν τον χρησιμοποιεί ή όχι, ασχέτως αν τον χρησιμοποιεί με πονηρή πρόθεση για να διαπράξει εγκλήματα. Ο νους –ο ανώτερος, αφηρημένος νους– είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα ζώα. Επειδή όμως πρόκειται για δώρο θεϊκό, πρέπει ο άνθρωπος ν’ αποδείξει ότι είναι άξιος αυτού του δώρου.

Γιατί είναι ο νους που συνδέει τον άνθρωπο με τον ανώτερο πνευματικό κόσμο. Και είναι μεν λογικό και αναμενόμενο, όταν η ψυχή έρχεται στον κόσμο μας, σαν στερημένη που είναι, να πέσει με τα μούτρα στις απολαύσεις, κάποια στιγμή όμως ο άνθρωπος πρέπει να αναρωτηθεί ποιος είναι και τι κάνει – να συνειδητοποιήσει ποια είναι η πραγματική αποστολή του και ο σκοπός του στη Γη. Όταν τα ανακαλύψει, τότε μπορεί πράγματι να ανυψωθεί προς το πνευματικό φως και τον Θεό.

Στον Ιωάννη διαβάζουμε (8:12): «…ο Ιησούς ελάλησε λέγων∙ εγώ ειμί το φως του κόσμου∙ ο ακολουθών εμοί ου μη περπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής».

Εδώ υποκρύπτεται μια μεγάλη αλήθεια – μια αλήθεια ζωής και θανάτου. Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τον αληθινό εαυτό του και αφήσει πίσω του τον γνώριμο φθαρτό εαυτό, μεταμορφώνεται σε αυτό που πραγματικά είναι∙ τότε από (υποψήφιος) νεκρός γίνεται ζωντανός και από θνητός αθάνατος.

«Όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να μάθουν τον εαυτό τους και να σκέπτονται σωστά», λέει ο Ηράκλειτος.

Αυτός που έχει αφυπνιστεί, βλέπει τους άλλους γύρω του σαν νεκρούς. Κάποιος μαθητής ζήτησε κάποτε την άδεια να φύγει για να θάψει τον πατέρα του. Και ο Ιησούς του είπε: «άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς∙ σε δε απελθών διάγγελλε την βασιλεία του Θεού» (Λουκάς, 9:60).

Και τι είναι αυτό που πρέπει να ανακαλύψει ο άνθρωπος με τη μεσολάβηση του νου; Μας το αποκαλύπτει ο Ιωάννης (10:34): «εγώ είπα, θεοί έστε» – μια φράση που την επαναλαμβάνει και ο Παύλος: «και εσείς υιοί θεού έστε».

Αυτό είναι που πρέπει να ανακαλύψει μέσα του ο άνθρωπος, χρησιμοποιώντας «το άνθος του νου». Και ο νους ανθίζει μόνο όταν το έδαφος καθαριστεί και ο άνθρωπος απαλλαχθεί από όλες τις αδυναμίες του. Αυτό είναι το αληθινό νόημα της Ανάστασης. Δηλαδή να «πεθάνει» ως υλικός άνθρωπος και να γεννηθεί ως πνευματικός.

Όπως αναφέρει ο Ιππόλυτος Ρώμης (170-235), ο Ηράκλειτος ήταν αυτός που μίλησε πρώτος για την Ανάσταση. Συγκεκριμένα γράφει: «λέει (ο Ηράκλειτος) ότι υπάρχει ανάσταση τούτης της φανερής σάρκας μέσα στην οποία έχουμε γεννηθεί και γνωρίζει πως αίτιος της ανάστασης αυτής είναι ο θεός, λέγοντας τα εξής: “Όταν είναι εδώ (ο θεός), ανασταίνονται (οι ψυχές) και γίνονται φύλακες άγρυπνοι των ζωντανών και των νεκρών”…» (Ιππόλυτος IX, II).

Όμως, λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται να αφυπνιστούν και να ζήσουν μετά θάνατο, παίζοντας κάποιο ρόλο στο επέκεινα. Οι περισσότεροι δεν βγαίνουν ποτέ από τον κόσμο της ύλης και της ικανοποίησης των επιθυμιών. Γι’ αυτό δεν έχει άδικο ο Ηράκλειτος όταν λέει: «Δεν είναι το καλύτερο για τους ανθρώπους να πραγματοποιούνται όλα όσα επιθυμούν».

Γιατί αυτούς που παραμένουν δέσμιοι της ύλης, τους περιμένει ο Άδης.

Τι είναι όμως Άδης;
ν

ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ Ο ΑΔΗΣ

Η ζωή οδηγεί αναπόδραστα στο θάνατο. Διαλύοντας κάθε πλάνη, ο Ηράκλειτος περιγράφει τι συμβαίνει μετά: «Ανθρώπους μένει αποθανόντας άσα ουκ έλπονται ουδέ δοκέουσιν». Τους ανθρώπους όταν πεθάνουν, τους περιμένουν πράγματα που δεν ελπίζουν ούτε φαντάζονται.

Με άλλα λόγια, τους περιμένει το απροσδόκητο.

Μιλώντας την γλώσσα της εποχής μας, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον Άδη σαν ένα τεράστιο διαστημόπλοιο –και όταν λέμε τεράστιο εννοούμε με απέραντους χώρους– που βρίσκεται κρυμμένο σε κάποια από τις πτυχές του διαστημικού χώρου, στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Εκεί οδηγούνται οι ψυχές κατά λεγεώνες, βουβές και αμήχανες από την κατάπληξη και την αφασία που συνοδεύει το σοκ του θανάτου. Γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει ή πού βρίσκονται.

Στο μέρος αυτό, οδηγούνται κατά ομάδες σε αίθουσες που έχουν τα καθίσματα ενός θεάτρου ή κινηματογράφου. Όταν καθίσουν, ανοίγει μια πλαϊνή πόρτα, από την οποία μπαίνει μια ομάδα ανδρών που κρατούν στα χέρια τους ένα είδος εκτοξευτήρων. Η ομάδα παρατάσσεται ανάμεσα στη σκηνή και αντικριστά στα καθίσματα των θεατών. Στρέφουν τους εκτοξευτήρες προς τους θεατές και τους θέτουν σε λειτουργία. Από τα στόμια βγαίνει ένα είδος πλάσματος και τα σώματα των ‒νεκρών‒ θεατών αρχίζουν να μοριοποιούνται και να εξαφανίζονται. Η διαδικασία κρατά ελάχιστα. Έπειτα η ομάδα των «εξολοθρευτών» αποχωρεί και μια νέα ομάδα ανθρώπων μπαίνει στην αίθουσα, όπου επαναλαμβάνεται η ίδια τελετουργία…

Βέβαια το πιο πάνω χωρίο είναι αποκύημα φαντασίας.

Αλλά και ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι μια ονειροφαντασιά;

ν

ν

© 2019 Youmagazine.gr

 

Δείτε επίσης
ν

 

---