Ανακαλύφθηκαν οι Κρεμαστοί Κήποι, αλλά όχι στη Βαβυλώνα
ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ | Ενημ. 26 Μαΐου 2013
Από τον Αντώνη Κυριαζή
Γήινο αντίγραφο ενός χαμένου Παραδείσου, οι Κρεμαστοί Κήποι, ένα από τα Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου, χάθηκαν στη σκόνη της ιστορίας.
Μια νέα έρευνα τοποθετεί τους Κρεμαστούς Κήπους 480 χιλιόμετρα βόρεια της Βαβυλώνας, στην αρχαία πόλη Νινευή. Πηγή: News Media
ν
ΓΗΙΝΟ αντίγραφο ενός χαμένου Παραδείσου, οι Κρεμαστοί Κήποι, ένα από τα Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου, χάθηκαν στη σκόνη της ιστορίας. Μια νέα έρευνα, όμως, τους τοποθετεί όχι στη Βαβυλώνα, αλλά 480 χιλιόμετρα βορειότερα, στην αρχαία πόλη Νινευή.
Οι Κήποι θεωρούνταν από πολλούς σαν θρύλος, εφόσον δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι η αρχαία αυτή περιοχή ήταν κοντά στη Βαβυλώνα. Σήμερα, μια ιστορικός από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, η Στέφανι Ντάλεϊ (Dr. Stephanie Dalley), ενδεχομένως κατάφερε να λύσει το μυστήριο της ύπαρξης των Κρεμαστών Κήπων.
Η δρ Ντάλεϊ, υποστηρίζει ότι οι μυθικοί Κρεμαστοί Κήποι δεν βρίσκονταν στην πραγματικότητα στην πόλη Χιλά, ούτε είχαν χτιστεί από τον βασιλιά Ναβουχοδονόσορα (634-562) της Βαβυλώνας. Στην πραγματικότητα, λέει, η περιοχή δεν ήταν καν κοντά στη Βαβυλώνα, αλλά μάλλον 480 χιλιόμετρα βορειότερα, στη Νινευή, και κατασκευάστηκαν από τον Σεναχερίμπ, τον φημισμένο ηγεμόνα των Ασσυρίων (704-681).
Στηρίζει την άποψή της στον Ηρόδοτο, ο οποίος, στην περιγραφή που κάνει της Βαβυλώνας, δεν αναφέρει πουθενά τους Κήπους.
Η Νινευή, πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ασσυρίων, βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Τίγρη, στο σημερινό βόρειο Ιράκ.
Σύμφωνα με την εφημερίδα The Independent, η δρ Ντάλεϊ ανέφερε για πρώτη φορά την ιδέα αυτή το 1992 και από τότε προσπαθεί να λύσει το μυστήριο.
Οι Κήποι έγιναν γνωστοί για πρώτη φορά το 290 π.Χ. από τον αστρονόμο και ιστοριογράφο Βηρωσσό, ο οποίος, σύμφωνα με τον Αλέξανδρο τον Πολυΐστορα και τον Αθήναιο, έγραψε την ιστορία της Βαβυλώνας στα ελληνικά με τον τίτλο Βαβυλωνιακά.
Σύμφωνα με τον Ρωμαίο αρχιτέκτονα και πολεοδόμο Βιτρούβιο, ο Βηρωσσός εγκαταστάθηκε στο νησί της Κω, απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια, όπου ίδρυσε σχολή αστρονομίας – κάτι που αμφισβητούν οι σύγχρονοι ιστορικοί. Δεν είναι γνωστό πότε πέθανε.
Ερευνώντας εξονυχιστικά τα ιστορικά έγγραφα με τις περιγραφές των θρυλικών Κήπων, η ιστορικός εντόπισε ένα αρχαίο ασσυριακό ανάγλυφο από το παλάτι του Σεναχερίμπ στη Νινευή, το οποίο δείχνει δέντρα να φύονται στην κορυφή μιας κιονοστοιχίας, πάνω σε έναν τεχνητό λόφο, ακριβώς όπως αναφέρεται στις περιγραφές των Κρεμαστών Κήπων.
ν
Ασσυριακό ανάγλυφο από τη Νινευή, με τους Κρεμαστούς Κήπους. Σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Πηγή: News Media
v
Βρήκε επίσης αποδείξεις ότι η ασσυριακή πρωτεύουσα, δηλαδή η Νινευή, έγινε γνωστή ως «Νέα Βαβυλώνα», μετά την κατάκτησης της Βαβυλώνας από τους Ασσύριους το 689 π.Χ. Η Ντάλεϊ ανακάλυψε επίσης ότι και άλλα σημεία της περιοχής έφεραν το όνομα «Βαβυλώνα».
Σε όλα αυτά προστίθενται και στοιχεία που αποδεικνύουν ότι μετά την επιτυχή εισβολή στη Βαβυλώνας, οι πύλες της Νινευή μετονομάστηκαν σε πύλες της Βαβυλώνας. Επιπλέον, μέσω γεωγραφικών εκτιμήσεων της περιοχής γύρω από τη Βαβυλώνα, αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατη η ύπαρξη συστήματος παροχής νερού στην εν λόγω περιοχή. Η ιστορικός όμως έχει βρει περιγραφές των Κήπων που γράφτηκαν από ιστορικούς που είχαν επισκεφθεί τη Νινευή, καθιστώντας πιο πιθανό ότι οι Κρεμαστοί Κήποι υπήρξαν πράγματι στην πόλη αυτή.
Η ιστορικός έχει βρει επίσης έγγραφα που αναφέρουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος και ο στρατός του είχαν στρατοπεδεύσει κοντά στην πόλη το 331 π.Χ., κοντά σε ένα από τα μεγάλα υδραγωγεία που η Ντάλεϊ πιστεύει ότι χρησιμοποιούνταν για την ύδρευση των θρυλικών Κήπων.
Η ιστορικός ανέφερε στην εφημερίδα ότι «χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να βρεθούν τα αποδεικτικά στοιχεία που υποστηρίζουν ότι οι Κήποι και τα υδραγωγεία που τους διατηρούσαν είχαν χτιστεί από τον Σεναχερίμπ στην Νινευή και όχι από τον Ναβουχοδονόσορα στη Βαβυλώνα». Και πρόσθεσε ότι «για πρώτη φορά μπορούμε να υποστηρίξουμε την ύπαρξη των θρυλικών Κήπων».
ν
Οι Κρεμαστοί Κήποι πυροδοτούσαν για αιώνες τη φαντασία των ανθρώπων αλλά και διαφόρων καλλιτεχνών, όπως του Ολλανδού ζωγράφου Maarten van Heemskerck, ο οποίος τον 16ο αιώνα φιλοτέχνησε τη δική του εκδοχή για το πώς πρέπει να έμοιαζαν οι Κήποι, με φόντο τον Πύργο της Βαβέλ. Πηγή: News Media
ν
Τι συμβόλιζαν οι Κρεμαστοί Κήποι
Από αρχαιοτάτους χρόνους, αφθονούσαν στη Μεσοποταμία θρύλοι σχετικά με την παραδείσια κατάσταση που βίωναν οι πρώτοι άνθρωποι και η οποία είναι γνωστή ως Κήπος της Εδέμ (Κήπος της Αγαλλίασης). Το πώς ζούσαν οι άνθρωποι στη μακρινή εκείνη εποχή, μας παραδίδεται από τον Ησίοδο στο Έργα και Ημέραι.
Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με τη διάταξη του Ησίοδου, πρώτα στη γη εμφανίστηκε το χρυσό γένος∙ δεύτερο το ασημένιο, τρίτο το χάλκινο, τέταρτο των γένος των ηρώων και πέμπτο το δικό μας γένος, το σιδερένιο.
Οι Κρεμαστοί Κήποι αποτύπωναν μνήμες για το πώς ήταν η ζωή τη μυθική εκείνη εποχή.
Οι άνθρωποι του χρυσού γένους, λέει ο Ησίοδος, ζούσαν σαν θεοί, μη έχοντας καμιά έγνοια στο μυαλό τους κι ήταν μακριά από κόπους και βάσανα∙ ούτε γνώριζαν τα γηρατειά∙ τα σώματά τους ήταν πάντοτε νεανικά και γλεντοκοπούσαν σε συμπόσια, μακριά από κάθε κακό. Η γη ανάδινε μονάχη της πολλούς και άφθονους καρπούς κι εκείνοι ευχαριστημένοι, ζούσαν ξεκούραστα απ’ τα κτήματά τους ανάμεσα σε πολλά καλά. Και πέθαιναν σαν να τους έπαιρνε ο ύπνος.
Ατυχώς, τα γένη των ανθρώπων ακολουθούν πτωτική πορεία και κάθε νέο γένος είναι κατώτερο ή μάλλον πιο χονδροειδές από τα προηγούμενα που ήταν πιο αιθέρια και όχι τόσο πολύ υλικά.
Για παράδειγμα, στο πέμπτο γένος, το δικό μας, όπως λέει προφητικά ο Ησίοδος, «δεν θα έχουν θέση ο δίκαιος και ο καλός, εφόσον (οι άνθρωποι του πέμπτου γένους) θα τιμούν όσους κάνουν εγκλήματα και αυθαιρεσίες. Το δίκιο θα βρίσκεται στη δύναμη και όχι στο ήθος, και θα ζημιώνει ο αχρείος τον ευγενικό άνθρωπο λέγοντάς του λόγια απατηλά. Και ο φθόνος ο χαιρέκακος θα παρακολουθεί όλους τους ανθρώπους με μάτια γεμάτα μίσος. Και η Αιδώς και η Νέμεση, αφού σκεπάσουν το ωραίο τους πρόσωπο, θ’ ανεβούν στον Όλυμπο, κοντά στους αθάνατους, παρατώντας τους ανθρώπους∙ και θα μείνουν στους θνητούς οι βαριές θλίψεις∙ και το κακό δεν θα έχει γιατρειά». (Στίχοι 109-201).
ν
