Lockdown συνέπειες: «Έχουμε βάλει τη ζωή μας στην κατάψυξη» (video)

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Από τη Μαρία Α. Καμπύλη

 

Μια Ελληνίδα της Αυστραλίας, η Ζωή Μπατζίνα μοιράζεται μαζί μας το πώς ο παρατεταμένος εγκλεισμός έχει επηρεάσει τη ζωή της.

«Η ζωή μας είναι στην κατάψυξη», λέει για το lockdown η ομογενής Ζωή Μπατζίνα. Image: Supplied

ν

Η ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ συμπληρώνει 250 μέρες εγκλεισμού από την έναρξη της πανδημίας ‒κάτι που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ‒ και το φως αχνοφαίνεται μεν στην άκρη του τούνελ, αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρα ακόμη.

Η ζωή όλων έχει αλλάξει, τίποτα δεν λειτουργεί ή δεν λειτουργεί σωστά, και η επιστροφή στην πάλαι ποτέ κουραστική ρουτίνα έχει γίνει το νούμερο ένα ζητούμενο όλων μας.

«Η ζωή μας έχει μπει στην κατάψυξη», λέει στον «Νέο Κόσμο» η ομογενής Ζωή Μπατζίνα, συνοψίζοντας σε μια φράση την κατάσταση που επικρατεί, στην πολιτεία Βικτώρια και όχι μόνο.

Η Ζωή ήρθε από την Αθήνα στην Αυστραλία πριν από 9 χρόνια με τον σύζυγό της Θοδωρή, και τον δεκαοχτάχρονο σήμερα γιο τους, Γιώργο.
ν

Η Ζωή Μπατζίνα. Image: Supplied
ν

Οι τρεις τους έστησαν τη νέα τους ζωή στα δυτικά της πόλης και ήταν πολύ χαρούμενοι όταν απέκτησαν το δικό τους σπίτι εδώ, στα ξένα. Σήμερα, αυτό το σπίτι μοιάζει φυλακή, λόγω «όχι της πανδημίας, αλλά των περιορισμών», λέει η ίδια.

«Αισθάνομαι χάλια»

«Αισθάνομαι χάλια, ότι είμαι φυλακισμένη, εγκλωβισμένη εντελώς, ότι είμαι σε κατάθλιψη. Η κατάσταση είναι άσχημη. Νομίζω ότι δεν έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου τόσο μεγάλη ψυχολογική πτώση».

Αυτό που λείπει στη Ζωή, είναι οι απλές στιγμές με τους φίλους τους οποίους έχει στερηθεί λόγω των συνθηκών.

«Μου λείπει το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι που είναι ένα από τα βασικά συνταγματικά κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα. Δυστυχώς, όμως, τελευταία, με τη δικαιολογία της πρόταξης του γενικού συμφέροντος πολλά από τα ατομικά μας δικαιώματα έχουν καταπατηθεί.

»Μου λείπουν οι φίλοι μου, η δυνατότητα να τους επισκεφθώ και να τους δεχθώ στο σπίτι μου, να βάλουμε δυο μπριζολάκια στην ψησταριά και να πιούμε ένα ποτήρι κρασί, απλά πράγματα, που όταν τα κάναμε δεν φαίνονταν σπουδαία αλλά τώρα που τα στερούμαστε αποκτούν άλλη αξία», λέει.

Η Ζωή, φεύγοντας άφησε πίσω τους υπερήλικες σήμερα γονείς της για τους οποίους ανησυχεί, όπως εξομολογείται καθημερινά, και πολύ περισσότερο τώρα που δεν έχει την ελευθερία να ταξιδέψει κοντά τους.

«Μου λείπει πάρα πολύ η δυνατότητα όποια ώρα θέλω να πω ότι θα πάρω το αεροπλάνο και θα πάω στην Ελλάδα και θα δω τους γονείς μου. Μου λείπει η αίσθηση της επιλογής. Τώρα κανένας μας δεν έχει επιλογή. Δεν μπορείς να κουνηθείς από το σπίτι σου» λέει χαρακτηριστικά και στη συνέχεια περιγράφει πώς η ζωή της έχει επηρεαστεί γενικότερα από τα παρατεταμένα lockdown.
ν

Ο Λέων, είναι ο «σωτήρας» της οικογένειας της Ζωής στις δύσκολες στιγμές. Image: Supplied
ν

«Η δουλειά μου ως διερμηνέας έχει επηρεαστεί πάρα πολύ καθώς εξαρτάται άμεσα από τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Αυτή τη στιγμή τα νοσοκομεία έχουν ακυρώσει όλα τα ραντεβού και έχουν αναβάλει όλες τις επιλεκτικές χειρουργικές επεμβάσεις με αποτέλεσμα να μην έχω καθόλου δουλειά. Κι αυτό συμβαίνει για δεύτερη χρονιά», λέει η Ζωή που εργάζεται ως διερμηνέας και ως δασκάλα ελληνικών σε απογευματινά και Σαββατιανά σχολεία.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό που την επηρεάζει.

«Εκτός από τα εργασιακά, η όλη κατάσταση έχει επηρεάσει και τις διαπροσωπικές μου σχέσεις, όπως και των περισσότερων ανθρώπων.

Γιατί όταν η ψυχολογία σου είναι πεσμένη αυτό έχει αντίκτυπο και στις σχέσεις σου με τον σύντροφό σου και τα παιδιά σου. Βλέπεις ότι το παιδί σου περνάει επίσης μια πάρα πολύ δύσκολη φάση, ο γιος μου είναι στην τελευταία τάξη του λυκείου και προετοιμάζεται για να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και οι δύο τελευταίες χρονιές ήταν εξίσου δραματικές, οπότε όλα αυτά κάνουν έναν εκρηκτικό συνδυασμό» λέει η Ζωή.

Ο τρόπος που χειρίζεται την κατάσταση η κυβέρνηση, αλλά και η αβεβαιότητα για το αύριο, την ανησυχούν πολύ.

«Με ανησυχεί η πιθανότητα της επανάληψης του ίδιου γεγονότος καθώς είναι ορατό το ενδεχόμενο να ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο και, κατ’ επέκταση, με ανησυχεί το κατά πόσο οι ηγέτες αλλά και οι πολίτες είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτό το ενδεχόμενο».

Η όψη του τέρατος

«Όπως είχε πει ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις, “όταν συνηθίζεις την όψη του τέρατος, αρχίζεις να του μοιάζεις”. Δηλαδή φοβάμαι ότι αρχίζει ο κόσμος να συνηθίζει σε αυτή την κατάσταση. Ξεκινήσαμε με μια μάσκα. Τότε αντιδράσαμε, διαφωνήσαμε και ποιος το περίμενε ότι ενάμιση χρόνο μετά θα είχαμε δεχτεί όλα αυτά που μας έχουν περάσει.

»Με θυμώνει το ότι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε στην ουσία φυλακισμένοι γιατί δεν ήταν απαραίτητο να συμβεί όλο αυτό. Θα μπορούσε να είχε γίνει μια διαφορετική διαχείριση του όλου θέματος.

»Με θυμώνει ίσως περισσότερο ότι υπάρχει αυτή η πόλωση στην κοινωνία, όχι μόνο στην Αυστραλία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο και ότι γενικά, όταν παρουσιάζεται μια τέτοια δύσκολη κατάσταση στον πλανήτη, αντί να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον αρχίζουμε και τρωγόμαστε», λέει με πάθος η ομογενής Αθηναία από τον Βύρωνα.

Η ίδια προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση όσο καλύτερα μπορεί, ψάχνοντας μέσα της τους τρόπους για να βοηθήσει τον εαυτό της. Η δύναμη της θέλησης ήταν άλλωστε και η αιτία που την οδήγησε «να πετάξει στα σκουπίδια» το παραπεμπτικό για ψυχολόγο που της είχε χορηγήσει πέρσι η γιατρός της.

«Ένιωσα ότι κανένας δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει περισσότερο από ότι εγώ η ίδια τον εαυτό μου», λέει.

Και τα κατάφερε. Βρήκε τους τρόπους να σπάει τη μαυρίλα των ημερών και να κρατά το ηθικό της ψηλά τις μέρες του εγκλεισμού.

«Με έχει στην κυριολεξία σώσει η κίνηση, το περπάτημα. Επιδιώκω –συχνά το επιβάλλω στον εαυτό μου– να βγω από το σπίτι δύο φορές την ημέρα. Επίσης με έχουν βοηθήσει οι πολλές αγκαλιές με τον σκύλο μου, το Λέοντα. Αυτό το σκυλί ήταν πάντα η σωτηρία μας στις δύσκολες.

»Όταν ήρθαμε στην Αυστραλία, όλοι μας έλεγαν γιατί μπήκαμε στα έξοδα να τον φέρουμε από την Ελλάδα. Κι όμως… Το σκυλί αυτό ήταν το αποκούμπι του γιου μας ο οποίος σε ηλικία 9 ετών ήρθε σε μια άγνωστη χώρα χωρίς να ξέρει καν να μιλήσει τα βασικά αγγλικά. Του κρατούσε παρεούλα όταν η μαμά πήγαινε να παρακολουθήσει «στα γεράματα» το course για το advance diploma διερμηνείας στο RMIT και τώρα η παρουσία του μας δίνει ανακούφιση και παρηγοριά.

Επίσης, με βοηθάει να ακούω ελληνική μουσική και να χορεύω μόνη μου μιας και κανένας άλλος στην οικογένεια δεν είναι χορευταράς, ενώ ασχολούμαι πολύ με τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική.

»Τη μεγαλύτερη χαρά, όμως, μου τη δίνει η επικοινωνία με τους φίλους και τους συγγενείς μου στην Ελλάδα», λέει η Ζωή.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε λάθος δρόμο

Ως κάτοικος της Μελβούρνης, μιας πόλης που διανύει το έκτο lockdown από την αρχή της πανδημίας αισθάνεται ότι οι αντοχές της έχουν αγγίξει το όριό τους και θεωρεί πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε λάθος δρόμο όσον αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας.

«Αν είχα τη δυνατότητα να στείλω ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό μας, θα του έλεγα να σταθεί για λίγο και να αφουγκραστεί τους πολίτες. Η κυβέρνηση εμφανίζει μια προσκόλληση στους αριθμούς και στις στατιστικές ξεχνώντας και παρακάμπτοντας ότι οι άνθρωποι δεν είναι μόνο στατιστικές. Ο σωστός ηγέτης κυρίως ακούει και δεν πράττει μόνο. Οι διαδηλώσεις κάτι λένε.

»Πρέπει να αφουγκραστεί το μήνυμα. Πιστεύω στις καλές προθέσεις της κυβέρνησης και ως ένα βαθμό οι επιλογές τους λειτούργησαν, όμως, στην πορεία κάπου «έχασαν την μπάλα» –για να χρησιμοποιήσω την κοινή έκφραση– και κάνουν άστοχες κινήσεις.

Ας πάρουν παράδειγματα από άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, που διαχειρίζονται την κατάσταση χωρίς απαγορεύσεις και κλεισίματα του μεγέθους που εφαρμόζονται εδώ».

Στο ερώτημα ποιο μήνυμα θα έκλεινε σε μια χρονοκάψουλα, αν είχε αυτή τη δυνατότητα, η χειμαρρώδης ομογενής απάντησε αποστομωτικά: «Το ανθρώπινο είδος, εν ἔτει 2021, ψάχνει ακόμα τις έννοιες διάλογος και αγάπη».
ν

How does the lockdown affect our mental health? | Start Here | Al Jazeera English
ν

ν

 

---