Χρήστος Γιανναράς: «Ως πότε να ζούμεν στα στενά;»
OPINION
Από τον Χρήστο Γιανναρά
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σήμερα σε γενική παραλυσία και αφασία, σε έναν εφιάλτη χωρίς προηγούμενο. Και επιπλέον χωρίς ελπίδα.
v
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ παραλυμένη, αποχαυνωμένη – χωρίς αντανακλαστικά ζωντανού σώματος. Το πολιτικό προσωπικό παγιδευμένο στην ιδιοτέλεια, την αδιάντροπη εξουσιολαγνεία. Το κράτος, μηχανισμός με χρόνιες αναπηρίες, αυτονομημένος από στοχεύσεις «δημοσίου συμφέροντος». Όλα μαζί: η σημερινή Ελλάδα, ένας εφιάλτης χωρίς προηγούμενο. Και επιπλέον χωρίς ελπίδα.
Κορυφαίο αποκύημα της καταιγιστικής συμφοράς: το συνδαύλισμα της ανελπιστίας και του πανικού από τα τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα. Μέρα-νύχτα, ασταμάτητα. Αναμηρυκάζουν τις διαπιστώσεις, τη συμπτωματολογία του ολέθρου.
Πειθαρχημένα τα «μέσα» σε αδιάντροπες σκοπιμότητες οικονομικών συμφερόντων ή στην αηδιαστική εξουσιολαγνεία. Προκλητικά. Εκατομμύρια καταληστευμένων από το «κράτος» Ελλήνων σφαδάζουν μέσα στη στέρηση, αλλά στην αγορά των τηλεοπτικών συχνοτήτων βρέχει εκατομμύρια.
Όλοι διαβεβαιώνουμε όλους ότι τίποτα πια δεν αλλάζει. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
H Ελλάδα έχει πάψει να είναι ανεξάρτητο, «κυρίαρχο» κράτος: Δεν έχει το «δικαίωμα αυτοδιάθεσης». Η διακυβέρνησή της υπόκειται σε ξένο έλεγχο, σε επιτροπεία. Ηχεί σαν υπερβολή, αλλά είναι ρεαλιστική πιστοποίηση: οι Έλληνες δεν είμαστε πια ένας ελεύθερος λαός, είμαστε λαός που επιτροπεύεται, όπως ακριβώς θα επιτροπευόταν και από τους εντεταλμένους στρατευμάτων κατοχής.
H δαιμόνια πρωτοτυπία σήμερα είναι ότι η επιτροπεία ασκείται με εκτελεστικά όργανα όχι κάποιους «κουίσλιγκς», αλλά τους «αντιστασιακούς», αυτούς που ψηφίστηκαν από τον λαό για να ασκήσουν «αντίσταση» στην επιτροπεία, αντίσταση στην υποδούλωση, στην απώλεια της κρατικής ανεξαρτησίας.
v
Η χαμένη ψήφος
O λαός στην Ελλάδα ψήφισε με ποσοστό 62% την αντίσταση στην υποτέλεια, ψήφισε αυτούς που υπόσχονταν να «σκίσουν» τα πρωτόκολλα της άνευ όρων παράδοσης. Kαι μέσα σε μια νύχτα οι μπροστάρηδες της «αντίστασης» αλλαξοπίστησαν, άλλαξαν 180° ρότα και πεποιθήσεις, χωρίς να δώσουν την παραμικρή εξήγηση στους πολίτες που τους εμπιστεύθηκαν. Μεταμορφώθηκαν οι «ριζοσπάστες» αντιστασιακοί σε ευτελή ασπόνδυλα πιόνια «μιας χρήσεως», για να μην κινηθεί ούτε φύλλο πια ενάντια στη στυγνή επιτρόπευση.
Συνεργούς στη ρινοκερική μεταμόρφωσή τους, οι «ριζοσπάστες» αντιστασιακοί πήραν την πιο φτηνιάρικη απόφυση της Δεξιάς, μια συγκυριακή συσπείρωση θλιβερών καπήλων του πατριωτισμού και της πολιτικής «συνέπειας». H κουμπαριά προξενεί αναγούλα σε κάθε στοιχειωδώς αξιοπρεπή Έλληνα.
Ποτέ, μα ποτέ άλλοτε τέτοιος εφιάλτης, τέτοιος εκπεσμός. Δεν έχει πια ούτε Σύνταγμα η Ελλάδα, καταστατικό χάρτη των σχέσεων του πολίτη με το κράτος, «κοινωνικό συμβόλαιο» που να προστατεύει τον πολίτη από την αυθαιρεσία της εξουσίας. Υπολογίστηκε ότι, στα τελευταία έξι χρόνια, το 98% των νομοθετημάτων και διατάξεων που υπερψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, παραβίαζαν κατάφωρα το σύνταγμα, κατέλυαν κάθε έννοια κράτους Δικαίου, κάθε προϋπόθεση πολιτικής αναχαίτισης του πρωτογονισμού. Όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί υπέστησαν δήμευση των μέσων βιοπορισμού τους (του μισθού ή της σύνταξης, που το κράτος είχε δεσμευτεί να τους ανταποδίδει έναντι της κοινωνικής τους προσφοράς) – η κρατική αυτή πρακτική λωποδυσίας δικαιολογήθηκε σαν αυτονόητη «ανάγκη».
Μοναδική αντίσταση στη σαδιστική απανθρωπία των επικυρίαρχων της χώρας, κάποια τολμήματα αποφάσεων του «Συμβουλίου της Επικρατείας», έστω και αν αγνοούνται, πεταμένα στο καλάθι των αχρήστων.
v
Η εμπορία και ομηρία της ύδρευσης
Ακόμα και η απόφαση (ιστορικό στην κυριολεξία κείμενο) που απαγόρευε να παραδοθεί στην κερδοσκοπική εκμετάλλευση από ιδιώτες η ύδρευση Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
Αλλά ο αμοραλισμός του Ιστορικού Υλισμού, διακομματικής στη χώρα μας κοσμοθεωρίας, μηχανεύεται δυσμάχητες πανουργίες. Για να περάσει «εν παραβύστω» από τη Βουλή η έγκριση εμπορίας και ομηρίας του νερού (της ζωής μας), επιστρατεύθηκε το «πιασάρικο» θέμα γελοίων αλλαγών στο χρεοκοπημένο «θρησκευτικό» στα σχολεία μάθημα.
Έτσι, αντί να χτυπάνε οι καμπάνες στις εκκλησιές, από άκρη σε άκρη στην Ελλάδα, να ξεσηκώσουν συνειδητούς πολίτες ενάντια στην εμπορία και ομηρία της ύδρευσης, ο αρχιεπίσκοπος παζάρευε με τους χαμαιλέοντες «ισορροπημένα» ποσοστά θρησκειολογικής πληροφόρησης!
Εφιάλτης η Ελλάδα σήμερα. Χωρίς προηγούμενο και χωρίς ελπίδα. Κατεδαφίζεται μεθοδικά ακόμα και αυτή η μεταπρατική κρατική μας υπόσταση, και απουσιάζει κάθε αντίσταση: Δεν εμφανίζεται, έστω για δείγμα, ένας δικηγορικός σύλλογος οποιασδήποτε πόλης, μία από τις Επιστημονικές Εταιρείες Δικαίου, Εταιρεία Νομικών, μια πανεπιστημιακή Νομική Σχολή, τα νομικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, εν ενεργεία ή επίτιμοι αρεοπαγίτες και σύμβουλοι επικρατείας, να καταγγείλουν την καταστρατήγηση –αχρήστευση του συντάγματος– και να σώσουν την τιμή του νομικού κόσμου της χώρας.
v
Γενική παραλυσία και αφασία
Σε λήθαργο βαθύ και ο εκπαιδευτικός κόσμος. Πρυτανείες, σύγκλητοι, καθηγητικά σώματα, σύλλογοι διδασκόντων μέσης και πρωτοβάθμιας παιδείας, σύλλογοι γονέων, επαγγελματικά και καλλιτεχνικά επιμελητήρια, πολιτισμικά ιδρύματα και σωματεία. H γενικευμένη παράλυσή τους και αφασία έχει πολύ συγκεκριμένη αιτιολόγηση: έχουν κατορθώσει οι επικυρίαρχοι να πείσουν τον λαό μας, με τα ηλεκτρονικά τους φερέφωνα και τη νυχθήμερη πλύση εγκεφάλου, ότι η καταστροφή είναι αποκλειστικά οικονομική, οπότε δεν έχουμε παρά να πειθαρχήσουμε στους κορσέδες και «γύψους» της επιτρόπευσης, για να ξαναβρεθούμε πάλι στην «ευρωπαϊκή», καταναλωτικής ευωχίας, «οικογένεια».
Ρεαλιστική ελπίδα για την ελληνική κοινωνία ίσως μπορέσει να γεννηθεί, μόνο με μιαν αφύπνιση που θα πάρει τη μορφή συλλογικών συσπειρώσεων. Αφύπνιση στην επίγνωση της απανθρωπίας που συνεπιφέρει νομοτελειακά ο Ιστορικός Υλισμός: μαρξισμός και καπιταλισμός. Δηλαδή στην επίγνωση ότι ο ΣYPIZA δεν διαφέρει σε τίποτα, ούτε καν στη διαχείριση, από τους ANEΛ, τη N.Δ., το ΠAΣOK. Ίσως διαφέρουν όλοι αυτοί (αρκετά αμφίβολο) μόνο διαχειριστικά από τη X.A. και το KKE.
H οικονομική ανάπτυξη, με όρους ελευθερίας και ανθρωπιάς, είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Συνάρτηση της γλωσσικής παιδείας, της ιστορικής συνείδησης, της έμπρακτης λαϊκής ευσέβειας (αυτή είναι που παράγει πολιτισμό).
Ρεαλιστική ελπίδα ίσως γεννηθεί (αν δεν είναι πια πολύ αργά), μόνο αν συλλογικές συσπειρώσεις πάρουν πρωτοβουλία να κάνουν πράξη το αίτημα για απόλυτη προτεραιότητα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Το πώς, θα το γεννήσει η ανάγκη τους – κάθε υπόδειξη σίγουρα «μυρίζει» ιδεολόγημα. Ξέρουμε πια ότι το κακό δεν έχει τέλος, είναι άπατο – φτάσαμε να έχουμε υπουργό Παιδείας τον κ. Φίλη. Καιροφυλαχτούν και χειρότερα.
Να γεννήσουν, λοιπόν, οι κοινωνικές συσπειρώσεις «κρυφά σχολειά», παντού, πάμπολλα. «Μέσο λαϊκής πάλης» το κρυφό σχολειό.
