Τα οράματα του Καρλ Γιουνγκ

Κατηγορία Ψυχικές δυνάμεις, Εβδομη Πύλη

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Από τον Ανδρέα Τσάκαλη
ν

 

Σε ένα νοσοκομείο στην Ελβετία το 1944, ο παγκοσμίου φήμης ψυχίατρος Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, που είχε πάθει καρδιακή προσβολή, έζησε μια επιθανάτια εμπειρία. Η ζωντανή συνάντησή του με το φως, τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι προερχόταν από κάτι πραγματικό και αιώνιο.

521g243g565hn6nm677

«Ήταν σαν να σε περιέβαλλε μια φωτεινή λάμψη» είπε αργότερα η νοσοκόμα στον διάσημο ψυχίατρο. Image: Supplied
v

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ παράξενες επιθανάτιες εμπειρίες (NDE) είναι αυτή που συνέβη στον Καρλ Γιουνγκ και που αναφέρεται στο έργο του Αναμνήσεις, Όνειρα, Στοχασμοί. Στις αρχές του 1944, ο μεγάλος Ελβετός ψυχίατρος βρέθηκε στο νοσοκομείο, εξαιτίας ενός εμφράγματος του μυοκαρδίου. Υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει και οι γιατροί του χορηγούσαν οξυγόνο και του έκαναν ενέσεις καμφοράς. Σημείωσαν ότι είχε παραλήρημα και όπως διηγήθηκε αργότερα ο ίδιος του συνέβησαν διάφορα παράδοξα πράγματα:
«Μου φαινόταν ότι βρισκόμουν μετέωρος ψηλά στο διάστημα και κάτω έβλεπα τη γήινη σφαίρα τυλιγμένη σε ένα λαμπρό γαλάζιο φως. Ξεχώριζα τις ηπείρους και το βαθύ μπλε των ωκεανών. Ακριβώς κάτω μου ήταν η Κεϋλάνη και απέναντι στο βάθος η Ινδία… Σε μικρή απόσταση στο διάστημα, έβλεπα έναν τεράστιο βράχο σαν μετεωρίτη, με όγκο σαν το σπίτι μου περίπου. Βρισκόταν μετέωρος στο κοσμικό διάστημα κι εγώ κινιόμουν γύρω-γύρω. Είχα δει κάποτε παρόμοιους βράχους στην ακτή του κόλπου της Βεγγάλης. Πρόκειται για γρανιτένιους ογκόλιθους, τους οποίους οι ντόπιοι μερικές φορές λαξεύουν και σχηματίζουν μέσα τους ολόκληρους ναΐσκους. Ήταν ακριβώς ένα τέτοιος τεράστιος βράχος.
»Μια είσοδος οδηγούσε σε ένα μικρό αίθριο. Στα δεξιά της εισόδου καθόταν ένας Ινδός, τυλιγμένος στα λευκά σε στάση λωτού… Όταν πλησίασα στα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην είσοδο, συνέβη κάτι παράξενο. Ένιωσα ότι ολόκληρο το παρελθόν μου ξαφνικά μου αφαιρέθηκε βιαίως. Όλα όσα γνώριζα, επιθυμούσα ή είχα σκεφτεί, όλη η φαντασμαγορία της ανθρώπινης ύπαρξης εξαφανίστηκε ή αφαιρέθηκε – μια διαδικασία υπερβολικά επώδυνη. Παρ’ όλα αυτά κάτι έμενε. Ήταν σαν να είχα τώρα μέσα μου το καθετί που είχα ζήσει και είχα κάνει, το καθετί που μου είχε συμβεί…
»Ένα πράγμα απασχολούσε τη σκέψη μου. Πλησιάζοντας στο ναό, είχα τη βεβαιότητα ότι επρόκειτο να εισέλθω σε μια φωτισμένη αίθουσα και να συναντήσω όλα εκείνα τα πρόσωπα στα οποία πραγματικά ανήκω. Εκεί τελικά θα κατανοούσα –ήμουν απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό– από ποια ιστορική αναγκαιότητα εξαρτάται το Εγώ μου και η ζωή μου. Θα γνώριζα εκείνο που υπήρξε πριν από μένα· το γιατί ήλθα στον κόσμο και προς ποια κατεύθυνση έπρεπε να συνεχίσει η ζωή μου…
»Ενώ συλλογιζόμουν, συνέβη κάτι που τράβηξε την προσοχή μου. Κάτω, από τη μεριά της Ευρώπης, κυλούσε προς τα πάνω μια εικόνα. Ήταν ο γιατρός μου… Μεταξύ μας έλαβε χώρα μια ανταλλαγή σκέψεων. O γιατρός αποσπάστηκε από τη Γη για να μου παραδώσει ένα μήνυμα, να μου πει ότι υπήρχε μια διαμαρτυρία ενάντια στην απόφασή μου να αποχωρήσω. Δεν είχα δικαίωμα να εγκαταλείψω τη Γη. Έπρεπε να επιστρέψω. Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, το όραμα τελείωσε. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος, γιατί τώρα όλα μου φαίνονταν μάταια. H οδυνηρή διαδικασία της “απόσπασης” υπήρξε άσκοπη, γιατί δεν μου επετράπη να εισέλθω στο ναό ώστε να βρεθώ κοντά σε εκείνους στους οποίους ανήκα».
Ο Γιουνγκ είχε σπάσει το πόδι του και στη συνέχεια έπαθε καρδιακή προσβολή. Έχοντας απολέσει κάθε συνείδηση, είχε παραληρήματα και οράματα έχοντας φτάσει στο χείλος του θανάτου, ενώ οι γιατροί πάλευαν να τον επαναφέρουν στη ζωή με οξυγόνο και ενέσεις καμφοράς. Αργότερα, η νοσοκόμα του είπε πως όσο ήταν πολύ κοντά στο θάνατο «ήταν σαν να σε περιέβαλλε μια φωτεινή λάμψη».
v

721g243g565hn6nm638
v

Είμαστε λοιπόν αιώνιοι;

Σήμερα στον τομέα των εξωσωματικών εμπειριών γίνονται στατιστικές μελέτες και εργαστηριακές παρατηρήσεις, κυρίως στις ΗΠΑ και στην Αγγλία. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί ότι από όσους ασθενείς ρωτήθηκαν σε ερευνητικά ερωτηματολόγια για τις εξωσωματικές εμπειρίες, ένα 15% απάντησε ότι έχει ζήσει μια τέτοια εμπειρία – ένα ποσοστό αναμφίβολα υψηλό.
Τολμηρά πειράματα που διεξήχθησαν στην Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών της Νέας Υόρκης έγιναν με άτομα που είχαν την ικανότητα να βγαίνουν εκούσια από το σώμα τους. Το φυσικό σώμα, κατά τη διάρκεια της εξωσωματικής εμπειρίας, παρουσιάζει μεταβολές στους χτύπους της καρδιάς, στην αναπνοή και στην επιδερμική ευαισθησία. Ωστόσο, το πιο πλούσιο υλικό προέρχεται από τις αυθόρμητες περιπτώσεις.
Στατιστικά οι εμπειρίες αυτές συμβαίνουν πιο συχνά όταν το άτομο είναι έτοιμο να κοιμηθεί ή να ξυπνήσει. Είναι δύσκολο να βρούμε το γιατί. H πιο βάσιμη υπόθεση είναι αυτή που υποστηρίζουν αρκετοί εσωτεριστές, δηλαδή ότι ο άνθρωπος ζει εναλλακτικά ανάμεσα σε δυο καταστάσεις συνείδησης, την εγρήγορση, όπου εκτελεί τις νοητικές και φυσικές λειτουργίες και στον ύπνο, όπου κατά άγνωστο τρόπο εγκαταλείπεται σε μια σειρά εικόνων που δεν συνδέονται με την αντίληψη.
Τη στιγμή που ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε, η συνείδησή του Εγώ αποσπάται από το φυσικό και το ζωτικό σώμα, τα οποία παραμένουν στο κρεβάτι. Αν την ίδια στιγμή αποχωρούσε και το ζωτικό σώμα, τότε θα συνέβαινε ο θάνατος.
O εσωτερισμός υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται αυτή την εναλλαγή ανάμεσα στις διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης, γιατί η εγρήγορση, δηλαδή η κατάσταση της λογικής που κάνει τον καθένα από μας αυτόνομο και ελεύθερο, παρεμποδίζει τις ευεργετικές επιρροές που προέρχονται από εκείνη την ένωση με τον μακρόκοσμο, του οποίου ο καθένας μας είναι ένα μικρό μέρος.
H ύπαρξη των εξωσωματικών εμπειριών, που επιβεβαιώνονται όλο και περισσότερο από επιστημονικές παρατηρήσεις, αποδεικνύει ότι η ανθρώπινη υπόσταση κατέχει μια μορφή συνείδησης ανεξάρτητη από το σώμα· τόσο ανεξάρτητη, ώστε μπορεί να το αποχωρίζεται και να κινείται αυτόνομα. Πάνω από όλα, όμως, δείχνει ότι αν αυτή η συνείδηση μπορεί και ζει έξω από το σώμα, πολύ περισσότερο μπορεί να ζήσει και δίχως αυτό μετά το θάνατο.
Τα “ταξίδια της ψυχής” αποτελούν, λοιπόν, ένα κίνητρο για τους επιστήμονες που ερευνούν τις άγνωστες έως τώρα ανθρώπινες δυνατότητες. Από την άλλη πλευρά, παρέχουν τη διαβεβαίωση ότι μετά θάνατον επιβιώνει κάποιο –και ίσως το σημαντικότερο– μέρος του εαυτού μας.
v

© 2012 Youmagazine.gr

 


Translate this post