Οι δράκοντες της σοφίας
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ | 1/4
Γράφει ο Ανδρέας Τσάκαλης
ν
1. Ο δρόμος προς την έκσταση
v
Αναρίθμητοι μύθοι σε όλο τον κόσμο συσχετίζουν τον δράκοντα-φίδι με κάθε ζωτικό και ιερό στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Το φίδι και ο δράκοντας είναι και τα δυο σύμβολα της σοφίας, της αθανασίας και της επαναγέννησης.
Η μινωική θεά των φιδιών, 1600 π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Image: Supplied
v
ΟΤΑΝ οι αρχαίοι μας πρόγονοι είδαν το φίδι να βγαίνει από το φλοιό του παλιού του δέρματος σαν να ξαναγεννιέται, ίσως το άκουσαν να ψιθυρίζει: «Κοιτάξτε τον κύκλο της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης. Όπως ο χρόνος κυλάει από το χειμώνα στην άνοιξη, έτσι κι εγώ ανανεώνομαι· έτσι κι εσείς μπορείτε να εγκαταλείψετε το κέλυφος του σώματός σας και να αναγεννηθείτε».
Καθώς το είδαν να σέρνεται μέσα στο γρασίδι, τους είπε: «Εγώ είμαι αυτό που δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό, ούτε καλό ούτε κακό, αλλά δύο σε ένα».
Και όταν άρχισαν να εξερευνούν τα μυστικά του δηλητηρίου του, τις ζωογόνες και θανατηφόρες ιδιότητές του, τους εξήγησε: «Μέσα μου υπάρχει αυτό που φέρνει τη ζωή και αυτό που καλεί το θάνατο∙ και αυτά δεν είναι χωριστά, αλλά ένα».
Μέσω του διαλογισμού μπορούμε να ανακαλύψουμε τη σχέση μας με το φίδι. Αυτό το πλάσμα, που κινείται κυματοειδώς, έχει μέσα στο σώμα του τον παλμό αντίθετων πολικοτήτων που αποτελούν την πηγή όλης της δημιουργίας.
Αν σκεφτούμε τον κεντρικό ρόλο που παίζει το φίδι και το κυματοειδές σχήμα σε τόσες πολλές πνευματικές παραδόσεις, δεν είναι παράξενο που βρίσκουμε ότι άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου έχουν παίξει με τα φιδίσια κύματα του δικού τους σώματος και έχουν ενθουσιαστεί από την ικανότητα που έχει η κυματοειδής κίνηση να γοητεύει και να εναρμονίζει την ψυχή. Στις κυματιστές, τρεμουλιαστές, ρυθμικές κινήσεις του σώματος ανακάλυψαν έναν φυσικό εσωτερικό δρόμο προς την έκσταση.
v
Ταξίδι εκτός συνόρων
Όταν μπαίνουμε στο ρευστό, ελικοειδές βασίλειο των στροβιλιζόμενων ενεργειακών ρευμάτων, ο λογικός νους χάνει τον έλεγχο. Είναι ένα εγχείρημα που απαιτεί σύνεση, θάρρος, επιδεξιότητα και ευλάβεια. Κάθε συνάντηση με τις ελικοειδείς ενέργειες είναι ένα βήμα σε μια άγνωστη περιοχή έξω από τη δικαιοδοσία του εγώ, ένα ταξίδι που ξεπερνάει τα σύνορα που υπάρχουν ανάμεσα στην καθημερινή πραγματικότητα και το υπερπέραν.
Σε πολλές κοινωνίες, αυτό το πέρασμα γινόταν με την καθοδήγηση ενός Σαμάνου που ήξερε το δρόμο. Ο ιερός χορός και η κίνηση είναι από τις αρχαιότερες και ισχυρότερες σαμανιστικές πρακτικές που οδηγούν στο να αφήσουμε το βασίλειο της καθημερινής συνειδητότητας και να περάσουμε στην περιοχή του φιδιού.
Οι ελικοειδείς κινήσεις του σώματος δεν είναι ποτέ γραμμικές και απαιτούν την περίπλοκη αλληλεπίδραση εκατοντάδων μυών. Με κανένα τρόπο ο νους δεν μπορεί να συλλάβει αυτή την περιπλοκότητα και ταχύτητα. Εντελώς παράδοξα όμως αυτές οι κινήσεις δεν δίνουν την αίσθηση ότι είναι περίπλοκες. Αντίθετα φαίνονται φυσικές και ευχάριστες.
Τέτοιες κυματοειδείς κινήσεις εμφανίζονται αυθόρμητα στο χορό, όταν είμαστε χαλαρωμένοι, ήσυχοι και σε αρμονία με την αθωότητα του σώματός μας. Από το περπάτημα έως τον έρωτα και τη γέννηση ενός μωρού, όλες οι αληθινά αρχέγονες κινήσεις του σώματος είναι κυματοειδείς.
Όταν χορεύουμε στον ρυθμό τους είναι σαν να αγγίζουμε τη βαθύτερη σοφία του σώματος.
Αυτοί οι ρυθμικοί κυματισμοί, παρέχουν την ουσιαστική προϋπόθεση για να νιώσει κανείς άνετα με το σώμα του∙ είναι η πρωταρχική μας σύνδεση με την αρμονία του σύμπαντος. Ηρεμούν το ασυνείδητο, όπως η ταλάντευση της κούνιας ηρεμεί ένα βρέφος.
Αν χάσει κανείς αυτές τις αρχέγονες κυματοειδείς κινήσεις είναι σαν να αποξενώνεται από το ίδιο του το σώμα. Δυστυχώς, οι γνώσεις για το σώμα ούτε διδάσκονται, αλλά ούτε και εκτιμούνται στο εκπαιδευτικό σύστημα της Δύσης. Αυτό είναι το πρόβλημα σε πολλά μαθήματα χορού: αυτοί που έχουν αποκοπεί από τις αρχέγονες κυματοειδείς κινήσεις του σώματός τους –και αυτοί είναι μάλλον η πλειοψηφία– παλεύουν να μάθουν όλα τα είδη των περίπλοκων κινήσεων, αλλά δεν έχουν μάθει ποτέ τους πιο βασικούς τρόπους να κινούνται σε αρμονία με τα κύματα του σώματός τους.
Οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι είναι συχνά εκείνοι που δεν έχουν καμιά επαφή με την εσωτερική τους ταλάντωση∙ οι εξειδικευμένες, γραμμικές νοητικές τους ικανότητες δεν έχουν καμιά αξία εδώ. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά αγχώνονται και παρατούν τον χορό.
Αλλά μπορεί κανείς να ξαναθυμηθεί τις ξεχασμένες από καιρό κυματοειδείς κινήσεις μέσω μιας υπομονετικής άσκησης απλών, επαναλαμβανόμενων κινήσεων. Όταν εναρμονίζεται κανείς με το σώμα του, υπάρχει μια μεγάλη αίσθηση ανακούφισης. Το σώμα, τα συναισθήματα, ο νους και το πνεύμα ηρεμούν και εξισορροπούνται.
Επόμενο: Ο χορός των κυμάτων >